Afscheidsblog

Na het ‘Mobile Clinic- avontuur' begon voor mij ‘Het Grote Aftellen ‘... Nog maar drie (of eigenlijk: twee-en halve dag) te gaan voor dat ik weer moet vertrekken naar Nederland!!
ik probeerde er niet teveel aan te denken, want ik had echt heeeelemaal geen zin om afscheid te nemen van Kenia!!
Donderdag op vrijdagnacht kwamen er twee nieuwe vrijwilligers aan . Zij verblijven ook in het Doingoodhuis: gezellig! Ik was wel een beetje jaloers hoor: zij staan nog aan het begin van de Kenia-periode, terwijl de mijne bijna afgelopen is!
De laatste dagen heb ik genoten van de zon, het strand en lekker gechilled in het zwembad van hotel Reef!Natuurlijk ben ik ook nog even naar town geweest en heb daar een prachtige Kanga gescoord, als aandenken voor mezelf. Als ik dan straks heimwee heb naar Kenia, dan heb ik toch iets tastbaars Afrikaans en kan ik me weer even terugwanen in Mombasa met de prachtige vrouwen in hun kleurrijke kleding!
Zondagmorgen voor de laatste keer naar de Crossroadchurch met Yvonne en Laura. Smiddags de laatste strandwandeling en alle Keniaanse kennissen/vrienden even gedag zeggen. Wel grappig: alle Kenianen vragen: wanneer kom je weer terug? Net of dat vanzelfsprekend is...
Oja, ik heb ook nog even een huwelijkskandidaat voor mijn zusje geregeld. (Annerie: dat wist je nog niet: maar bij deze: er wacht een man op je in Mombasa!)
En om 17.00 was het dan toch echt zo ver: de ‘taxi' van Peter en Nancy reed voor. En na een afscheidsfotosessie en afscheidsknuffels reden we richting Mombasa Airport.

Daar was het superdruk!Het bleek dat er de hele dag al vluchten gecanceld en vertraagd waren. De mijne leek nog op tijd te vertrekken.
Ik had al online ingecheckt en sloot me daarom aan bij de rij voor de balie ‘drop off baggage'. Na ruim een half uur wachten, zonder dat ik nog een stap voorwaarts had gezet, hoorde ik een airportmedewerker roepen: ‘Amsterdam? Amsterdam?'. Ik werd wakker uit mijn ‘wacht-slaap-stand' en zwaaide enthousiast naar de man: ‘Yes:I'm going to Amsterdam!'
Het bleek dat ik in de verkeerde rij stond. De vriendelijke man plaatste me vervolgens ergens midden in een andere wachtrij en verzekerde me ervan dat ik echt hier mocht gaan staan. Ondanks alle wachtenden achter me.
Ik vond het allang best: dat schoot tenminste lekker op!
Maar helaas: na een tijd (toen de medewerker uit beeld was verdwenen) werd ik dringend verzocht door een nogal onvriendelijke man achter me om gewoon helemaal achteraan te sluiten.
Hij deed net of ik de meest egoïstische, brutaalste persoon van de wereld was..
Bijna in tranen sleepte ik al mijn bagage mee naar het einde van de rij. En zo stond ik daar: kilometers verwijderd van de incheckbalie..
Het maakt in Mombasa trouwens niet uit of je al online ingecheckt hebt of niet: iedereen staat in dezelfde rij. Hoezo omslachtig..?!
Intussen verscheen op een schermpje de mededeling dat mijn vlucht naar Nairobi een uur vertraging had. Prima: anders zou ik hem gemist hebben door de lange wachttijd.
Twee uur later werd ik door weer een andere medewerker weer in een andere rij gezet. De reden: omdat ik al ingecheckt had. Echtwaar: ik snapte er helemaal niets meer van en had het helemaal gehad met het wachten en alle onduidelijkheid en het slome gedoe van de mensen achter de balie.
Om kwart over 8 was ik eindelijk aan de beurt! De dame die mijn spullen incheckte zei pinnig tegen me: je bent veel te laat: je moet allang gaan boarden: het vliegtuig vertrekt over enkele minuten!
Toen brak mijn klomp echt: ik sta al die tijd keurig te wachten en alle aanwijzingen van het personeel op te volgen, om op het laatst op mijn kop te krijgen dat ik te laat ben!Net alsof dat MIJN schuld is..!
Ik ben op mijn allersnelst naar boven gerend, weer door twee keuringspunten heen (weer al je elektronische spullen uit de tas halen, weer de laptop in een bakkie, riem af etc etc.) en eeeindelijk zat ik (nog net op tijd) in het vliegtuig!
Onderweg had ik een leuk gesprek met een Nederlandse vrouw. Zij was in Mombasa bij kennissen geweest die vlak bij Port Reizschool een kindertehuis, een opvang voor straatjongeren en een nurseryschool runden.
Zij reisde net als ik ook via Nairobi en Parijs naar Amsterdam, dus dat was fijn!konden we de rest van de route samen optrekken!
In Nairobi stonden we braaf te wachten bij de bagageband, waar onze koffers niet langs kwamen... Bleek dat die gewoon automatisch door werden gesluisd naar het volgende vliegtuig. Ik had er niet zo'n goed gevoel bij. Dit kwam omdat iedereen die we hadden gesproken ons op het hart had gedrukt om ten alle tijden bij het overstappen de bagage op te halen en weer opnieuw in te checken.
Maarja, alle airportmensen verzekerden ons ervan dat het écht goed zou komen. Dus er zat niet anders op dan hen maar te vertrouwen.
Keurig om 23.30 zaten we in het vliegtuig, dat vervolgens (een uur te laat) om 0.40 vertrok. Ik had enorme honger, want had de hele avond niks gegeten en ook was ik harstikke moe van al dat wachten. Ik was al bijna in slaap gevallen, toen de stewardessen ineens vrolijk langskwamen met een warme maaltijd!En dat om 01.00 snachts! Als toetje kregen we een bakkie koffie. Dat kon ik toch niet weerstaan... Maar het resultaat: ik was weer vol energie en klaarwakker!
na een paar uur pogingen doen om toch in slaap te vallen, werd ik door een lieve steward die me een extra dekentje kwam brengen, erop geattendeerd dat er schuin voor me veel relaxtere plaatsen vrij waren!Daar mocht ik gaan zitten: drie stoelen voor mezelf met meters beenruimte (geen stoelen voor me): geweldig!!
Zo werd het echt een ontspannen vlucht.
Tegen de morgen bleek dat we wel erg laat waren... Het zou spannend worden of ik mijn aansluitende vlucht in Parijs zou gaan halen..
Helaas; na een run naar de gate waar ik moest boarden voor de vlucht naar Amsterdam (die natuurlijk helemaal aan de andere kant van het vliegveld lag) bleek dat mijn vliegtuig al vertrokken was.
Eigenlijk wel leuk om ook eens mee te maken! Zonder problemen regelde een aardige Fransoos een nieuwe vlucht voor me. Ik kreeg zelfs een waardebon voor een gratis Petit dejeuner erbij!Met mijn gedachten nog op ‘Kenia- Swahili-stand riep ik vriendelijk: Asante sana! (heel erg bedankt) tegen hem. Waarop hij me erg vreemd aankeek... (en ik rood van schaamte om mijn vergissing nog snel even ‘merci' mompelde).
Om 11 uur smorgens landde ik dan toch echt op Nederlandse bodem! De koffers waren wonder boven wonder meegekomen! (respect voor de afdeling logistiek van alle luchtvaartmaatschappijen).
En zo werd ik even later platgeknuffeld door het welkomscomité (Anton en mijn moeder).
T is wel even wennen aan de winterse temperaturen hier.. zo'n 30 graden lager dan Mombasa. Mijn eerste missie voor deze dag: handschoenen kopen!
Maar ik moet zeggen: die kouwe wind om mijn oren heeft ook wel weer z'n charmes!

Als ik terugkijk op de periode in Kenia, dan ben ik erg dankbaar (beetje ‘oubollig' woord, maar ik kan geen ander woord bedenken dat beter uitdrukt wat ik wil zeggen) dat ik dit allemaal heb mee mogen maken! T was echt een bijzondere, intensieve tijd!
Zoveel mooie mensen en lieve kinderen ontmoet en zoveel mooie dingen gedaan!
Wat ik bijv. zo bijzonder vond om te zien, is dat veel mensen op hun manier stáán voor hun idealen, hun talenten gebruiken, hun passie volgen en hun werk doen op het plekje waar zij leven . Hoe klein of voor de maatschappij onbelangrijk die plaats ook is. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de jonge vrouwen die ik sprak, die weigeren te trouwen met de eerste de beste kerel die langskomt. Maar die gaan voor een man die écht van hen houdt, die ze vertrouwen en die niet na een paar jaar huwelijk en een paar kinderen verder vertrekt naar de volgende vrouw. Ook als dit betekent dat ze nu nog single zijn en als ongehuwde vrouw geen status hebben in de maatschappij.
Of de vrouwen die zich inzetten voor de mensen met HIV, met als doel het stigma wat op deze ‘besmette ‘ groep hangt , te verwijderen en om open voorlichting te kunnen geven en het onderwerp HIV/aids bespreekbaar te maken.
Of de mannen en vrouwen die keihard werken om voor hun gezin te zorgen: urenlang lopen om water te halen, te werken op het land , eten te koken etc.:ze hebben geen belangrijke baan ofzo, maar zetten zich dag in dag uit volledig in!
Wat ik daarvan geleerd is dat ook ik op mijn ‘onbelangrijke plaats' ook mijn talenten mag gebruiken. Mijn werk mag doen, liefde mag geven etc. Of dat nu in Nederland is of elders in de wereld, Ook al is dat misschien een druppel op de gloeiende plaat..
Wat ik verder mooi vond aan de Keniaanse cultuur is het ‘delen'. Er heerst geen (of in ieder geval minder) ‘ikke-ikke-ikke'-sfeertje. Ik heb me erg welkom gevoeld en vond het bijzonder om overal zo warm ontvangen te worden.
Tja en natuurlijk: de natuur, de zee, de zon: heerlijk!
Kortom: ik zal Kenia zeker gaan missen!

Ik wil iedereen die mijn blog heeft gelezen en heeft gereageerd erg bedanken! Ik vond het superleuk om alle berichtjes te lezen en zoveel mailtjes te krijgen!! Bedankt!
En wie weet komt er in de (nabije) toekomst weer een nieuw buitenlandavontuur!(als het aan mij ligt: graag!)
In dat geval mogen jullie weer via een weblog meegenieten!

Mobile Clinic dag III

Dag nr 3 van de Bush Camp is aangebroken!gisteravond heb ik besloten om nog één volle dag mee te gaan en dan in Taveta te overnachten. En dan vervolgens de bus te pakken richting Mombasa.

Na een lekker ontbijtje met een onmisbaar bakkie chai, begonnen we onze trip.
De eerste stop was net buiten Mwatate. En zoals zo vaak: geen patiënt voor ons te bekennen. Ik begin er al aan te wennen en had een boekje meegenomen om de tijd te doden. Toen ook het lezen me verveelde, ging ik het dorpje maar even verkennen. Zo leuk om het dorpse leven te proeven: hutjes met kinderen eromheen, een vader die een kolenvuurtje aan het stoken was om op te koken, moeders die zich met huishoudelijke dingen bezig houden: heerlijk eenvoudig.
Na een uur wachten, zonder een patiënt te zien, vertrokken we toch maar naar de volgende kliniek. We waren nog geen tien minuten onderweg of Peters telefoon ging: de patiënt was gearriveerd. Of we nog even terug wilden komen!

Bij het volgende ziekenhuisje was onze eerste patiënt een meisje van ongeveer één jaar oud. Dacht ik..
Ze bleek 5 jaar te zijn! Door ondervoeding heeft ze een grote groei-en ontwikkelingsachterstand. Haar moeder schijnt nog te leven, maar is ernstig ziek (aids) en niet in staat om voor haar kind te zorgen. Onze taak was nu om een plek voor haar te regelen waar ze zorg, voeding en liefde zal krijgen. Gelukkig waren er twee mannen in de kliniek aanwezig, die bij een weeshuiswerken.Zij zouden er voor zorgen dat ze daar opgevangen zou worden en medisch begeleid wordt (en ook getest wordt op HIV, want de kans is groot dat ook zij besmet is).

Verder hebben we deze dag ook enkele oude mannen op ons ‘spreekuur' gezien.. Leuk voor de afwisseling! Die oude kerels met hun verweerde gezichten: prachtig!

De rit ging voor een groot deel door het National Park Tsavo West. Nu had ik gratis en voor niks nog een safari! We hebben o.a. olifanten, zebra's en gazelle's gezien.
De weg was zeer slecht: zanderig, soms modderig, vol gaten.. Echt een avontuurlijk tochtje.
Onderweg keek ik mijn ogen uit. Niet alleen naar de dieren, maar ook toen we het national park uit waren ,was er van alles te zien: mannen die met een hakmes het land bewerken, een stel ossen die met een juk op aan het ploegen zijn, dorpjes waar nog echte stammen leven. Zo kwamen we bijv. een stokoude, gerimpelde vrouw tegen, die enorme oorlellen had met ontzettend grote gaten erin voor oorbellen.. dat zal wel kenmerkend zijn voor haar tribe, denk ik! Ze bedelde om geld of iets te eten. Door de droogte die er blijkbaar geweest was, hadden ze groot te kort aan voedsel
Er waren veel mensen te zien in armoedige omstandigheden, ze zien er soms ook ellendig uit: mager, uitgedroogd..

Een maal in Taveta gearriveerd, gingen we eerst opzoek naar een slaapplek. We vonden een guesthouse, die prima geprijst was, en toch erg luxe: met warm water en een ventilator !!Heerlijk!

Na de kamers te hebben geboekt gingen we weer aan t werk! Onderweg stuitten we op een vrachtwagen met pech: hij zat vast in de modder en versperde de doorgang.
Nu zijn wij als mobile clinic natuurlijk van alle markten thuis en waren we niet te beroerd om even een handje te helpen ;-) met een ketting tussen beide auto's probeerden we de vrachtwagen eruit te trekken. Helaas zonder resultaat..
Er waren vele helpende handen van andere bestuurders van wachtende autos of motoren. De één trok de vrachtwagen een stukje achteruit, de anderen schepten handenvol modder in de dieptste gaten en groeven in de weg. Door de felle zon droogde die modder supersnel en werd de kwaliteit van de weg weer beter!
Na wat geploeter ging er een gejuich op: de vrachtwagen was bevrijd!

Mijn laatste patiënt was een oude meneer, die diverse breuken had opgelopen. Hij was geopereerd en had een revalidatie periode achter de rug. Maar zijn been stond in een hele vreemde stand. Dat wilde hij allemaal graag laten zien, dus voor ik het wist zat hij met z'n broek op z'n enkels..
Hij was behoorlijk dronken en had veel praatjes.. Noemde me zijn dochter en ik moest zijn andere dochter (die in Mombasa woonde) ter plekke maar even bellen, dan konden we snel in mombasa wat afspreken..
Nou nee, bedankt!

op de terugweg hadden we mooi zicht op de Kilimanjaro! De hele auto ging uit z'n dak bij het zien van de sneeuw op de berg. Ik heb maar braaf meegejuicht,maar vond het niet zó spectaculair.. Om eerlijk te zijn: ik zag die sneeuw ook niet door de wolken die er omheen hingen. Ibrahim wilde wel even een foto voor me maken. En inderdaad : toen ik die bekeek zag ik toch nog de sneeuw!

Samen met Celina ben ik s avonds nog naar een echt Keniaanse markt geweesst. Dit is een happening die een keer in de maand plaats vindt en waar veel mensen uit de omgeving (en ook uit Tanzania) op af komen.
Normaal gesproken kun je hier als blanke maar beter niet komen, maar met mijn Keniaanse begeleidster was het geen probleem. Leuk hoor: overal waar je keek allemaal kraampjes: met groente, fruit, slippers, kleding, kippen, haarspulletjes: van alles!
Een leuke ervaring!

Na het eten zijn we nog even naar de grensovergang tussen Kenia en Tanzania gelopen. Helaas had ik m'n paspoort niet mee en kon dus niet even ‘oversteken'..

Tja en toen brak toch het moment van afscheid aan.. De mannen probeerden me nog aan alle kanten over te halen om nog een dagje mee te gaan.. maar te vergeefs.
Celina zou ook donderdagmorgen vertrekken richting haar woonplaats en zo konden we mooi een aantal uurtjes samen reizen.

De nacht in het luxe hotel was iets minder comfortabel dan gedacht.. het licht in mijn kamer ging niet uit.. Als ik op het knopje op de ‘uitstand' zette, werd het licht wel iets gedimd. Maar vervolgens ging ie knipperen: als een soort disco licht!
Arrghh !Als ik mijn ogen stijf dichtdeed had ik er geen last van, maar zodra ik ook maar iets ontspande, zag ik dat geflikker weer, ook al waren mijn ogen nog gesloten..
Na een paar uur wakker liggen besloot ik dan maar met het licht aan te slapen.. Tja, de reis blijft tot het einde toe verrassend!

De laatste uitdaging was de busreis..
Donderdagmorgen stapte ik een tikje zenuwachtig de bus in.. deels gespannen omdat ik de vervoersmaatschappij niet zo vertrouwde (zelfs Celina had gezegd bij het zien van de bus dat ze liever een ander wilde, omdat deze niet comfortabel was. Maar we hadden onze tickets al.. Dus zijn toch maar ingestapt). En anderzijds omdat we weer over die modderpaden moesten rijden. En zag ons al met bus en al vastlopen, of erger nog: omkantelen !!
Gelukkig gebeurde dat allemaal niet en zijn we veilig in Mombasa gekomen.
De reis zou ongeveer 5 uur duren en we zouden uiterlijk 12.30 op het eindpunt zijn. Nou : niet dus!Dik acht uur later kon ik eindelijk die warme, volle rotbus uitstappen! (ja sorry hoor: ik had het heeeelemaal gehad in dat ding.)

Een paar uurtjes later, toen ik nog even een strand wandeling maakte en lekker met mn voeten door de zee liep, was ik alle ‘ellende' al weer vergeten en keek ik terug op een weekje dat ik nooit had willen missen!!

Mobile clinic dag II

Na een bijna-slapeloze nacht (met dank aan de bewaker van het guesthouse en zijn luidruchtige nachtelijke gesprekken, twee paranoie achterlijk blaffende honden en gassende auto's voor mijn raam) was ik blij dat de dag ging beginnen!Vandaag zouden we de bergen intrekken. Gaaf!
Bij ons eerste kliniekje was nog geen patiënt te bekennen. Vandaag bleek er ook in APDK een clinic te zijn, waar allerlei artsen en hulpverleners gratis consulten aanboden. Mensen uit heel Kenia gingen dus naar Mombasa voor onderzoek of medisch advies. Vandaar dat een aantal van ‘onze' patiënten ook niet aanwezig waren: die lieten deze kans niet schieten en waren naar Mombasa vertrokken!
Zelf kon ik ook wel even een dokter gebruiken. Mijn oor vond het namelijk lastig om zich aan te passen aan de hoogte waarop we waren en deed erg zeer. Ook mijn hoofd en kaak deden gezellig mee. Dit herkende ik van een vakantie lang geleden in Oostenrijk.
Gelukkig was een Keniaanse arts aanwezig, die me een handjevol diclofenac aanbood. Gelukkig deden deze pilletjes hun werk prima en was ik na een tijdje weer redelijk pijnvrij.

In de buurt van deze kliniek is een gevangenis. Op een gegeven moment kwam er zowaar een groepje gevangenen in hun gestreepte pakjes naar boven gelopen. Handboeien en om vergezeld door een aantal bewakers...
Helaas kwamen ze voor een dokter en niet voor de fysio. Jammer, ik had wel eens een echte ‘boef' onder handen willen nemen ;-)

Vandaag werden we vergezeld door Celina, ook een oefentherapeut van APDK. Zij woont en werkt in de omgeving van Mwatate. En als de mobile clinic komt, gaat ze altijd een paar dagen mee om te assisteren. Gezellig: wat vrouwelijke versterking!
De behandelingen van deze dag waren zeer divers. Soms binnen, soms buiten op een bankje..Zo leuk om in de buitenlucht met je patiënt bezig te zijn! Peter hield zich ook aan zijn woord en betrok me veel meer bij de behandelingen en vroeg geregeld om advies of om oefeningen voor de patiënt.
de taal is wel lastig. Veel cliënten kunnen geen Engels en daarom vertaalde Peter wat ik zei in het Swahili. Ook bleek dat in deze streek van Kenia eigenlijk geen Swahili gesproken wordt, omdat de mensen hier weer van een andere tribe (stam) zijn. Dus moest een derde erbij komen om te tolken.
Maar met handen en voeten kom je ook een heel eind.
De begroetingen verschillen ook van Mombasa. Daar zegt men ‘Jambo' of ‘Mambo', hier meestal 'Salama'.
Of gewoon ‘Habari' en als antwoord 'Mzuri'.

De natuur is, zoals ik gister al schreef, geweldig!Die uitzichten... prachtig!
voor de mensen zelf is het leven hier in de bergen wel pittig: alle afstanden worden voornamelijk te voet afgelegd. En dat klimmen kost een hoop tijd en energie. Helemaal als je ook een kind op je rug en een watertank op je hoofd meesjouwt!
De temperatuur is wat lager. Nog wel aangenaam: ik heb de hele dag in m'n t-shirtje gelopen. De Kenianen denken er anders over. Die waarschuwden me voor de kou!Ibrahim bleef het liefst in de auto wachten omdat het buiten zo koud was. Ik heb hem heerlijk uitgelachen! De kindertjes zijn ook dik ingepakt, soms met mutsen op... Gelukkig voor hen vriest het hier nooit!!

Eind van de morgen gingen we op bezoek bij een patiënt aan huis. Via smalle paadjes bereikten we haar huisje. Samen met haar dochter en schoondochter en kinderen woont ze daar. Wát een schattige mensen waren dat! Ik werd zó hartelijk begroet: met twee handen werd mijn hand vastgepakt door de dochter. Ze had zowat de tranen in haar ogen staan.
Moeders krijgt een rolstoel, dan kan ze zich tenminste weer een beetje verplaatsen. Alhoewel.. buitenshuis zal dat ook wel lastig zijn...
Na een fotosessie van de dames in en voor het huis gingen we weer verder.

De bewoners van de dorpjes die we bezochten vond ik erg vriendelijk: ook de kinderen waren lief en verlegen. In Mwatate en in Mombasa zijn ze veel brutaler. Daar is het als snel: Mzungu: Sweets!of Mzungu : Money!

De lunch was vandaag erg speciaal! We stopten bij een restaurantje waar ze een geit geslacht hadden!Heerlijk: geitenvlees-in drab/soep! Al smakkend en slurpend genoten de mannen en Celina van deze traktatie..
Ik at voor het eerst in Kenia Sukuma: een soort spinazie: superlekker in combinatie met een chapati en tomaat+ui!

Net zoals aan het begin van deze dag, moesten we later nog een aantal keer flink lang wachten op onze patiënten. Soms had Peter daar geen zin in (en dat wil wat zeggen voor een Keniaan!)e n gingen we de patiënt tegemoet lopen! Ibrahim kwam ons dan later achteraan met de auto.
Heerlijk: even een flinke wandeling!Je zou er bijna een vakantiegevoel van krijgen!
de behandeling vond dan gewoon plaats aan de kant van de weg! Waarom ook niet?

Al met al was het een enerverende dag! Je maakt zoveel mee!En ik kan gewoon niet alles uitleggen met woorden. Hoe het ruikt, alle kleuren, hoe de kinderen zijn, hoe die aandoeningen eruit zien, de grapjes die ‘de mannen' maken (en waar ik alleen maar om moet lachen omdat ik ze eigenlijk helemaal niet zó grappig vind) etc.

Om een uurtje of 5 waren we weer terug in Mwatate.
S Avonds kregen we nog bezoek: Jo, een onderwijzeres uit een nabij gelegen dorpje (en naar later bleek: de nieuwe vriendin van Ibrahim) wilde morgen graag een dagje met ons meerijden met de clinic, om een beeld te krijgen van het werk! Zij krijgt op haar schooltje natuurlijk ook kinderen die in aanmerking komen voor zorg van APDK. Zij kan samenwerken met de therapeuten en helpen signaleren van problemen en kinderen doorverwijzen !

Mobile Clinic I

Bepakt en bezakt (met oa een voorraad water voor de komende dagen) arriveerde ik maandagmorgen bij APDK, erg benieuwd wat de week zou brengen...
De ambulance-jeep stond al klaar voor vertrek. De mobile clinic moet je je voorstellen als een grote jeep met zaailicht en van binnen natuurlijk de ‘cabine' voor chauffeur en bijrijders en achterin een bankje over de lengte van de auto, een reservewiel, een ehbokistje en een heleboel (nu nog) lege ruimte. De naam ‘ambulance' is dus een tikje misleidend, want behalve het zwaailicht en wat EHBHO spullen zijn er geen ambulance- attributen aanwezig. 'T Is natuurlijk een clinic van het revalidatiecentrum APDK. De ‘bemanning' bestaat meestal uit een fysiotherapeut en een chauffeur . Er moet dus ruimte zijn voor hulpmiddelen als krukken, ortheses, rolstoelen etc. En er moeten veel mensen in kunnen, daar kwam ik later wel achter!!

Gezellig tussen de mannen in reden we over de highway richting : Voi. De eerste twee uur hadden we geen werk te doen, dus konden we mooi een beetje kennismaken. De fysiotherapeut heet Peter Matete, getrouwd , drie kinderen, doet dit werk altijd. Hij is speciaal aangenomen voor de mobile clinic. Hij is dus weekendvader en - echtgenoot. De driver was Ibrahim. De chauffeurs werken volgens een rooster: 7 weken ‘on tour', 7 weken ander chauffeurswerk voor APDK in en om Mombasa.
Om 12 uur waren we bijna in Voi . Omdat we wat aan de vroege kant waren gingen we eerst lunchen. Wel grappig: deze week deden we alles echt ‘Keniaans': om te beginnen met het eten. Zo zat ik even later achter een bordje bruine bonen in bruine soep met bruin brood (! Een traktatie: ze hadden bruin brood!!) en deden de mannen zich te goed aan vlees-in-een drabje , chapati's en pilau.
Door het gesmak en geslurp van met name Peter verminderde mijn eetlust behoorlijk.. (en erg veel zin had ik op dit tijdstip toch al niet in bruine bonen.. )
maargoed, kheb alles maar zonder commentaar geslikt (letterlijk en figuurlijk). Hopelijk heeft mijn gezichtsuitdrukking me niet verraden ;-)
het eten gaat trouwens heel easy: met je rechterhand. En als het echt makkelijker is kun je ook om een lepel vragen.
vanaf Voi waren de wegen niet meer verhard.. Hotsend en botsend bereikten we het eerste kliniekje. Daar zaten al een aantal patiënten te wachten, maar niet op ons.. De patiënt die zou moeten komen woonde 2 uur lopen van deze medische kliniek vandaan. Hij was wel onderweg.. Even wachten dan maar..
Het werd me duidelijk dat er een aantal patiënten (een paar honderd) geregistreerd staan bij APDK. Peter heeft een lijst van de patiënten die hij in ieder geval moet zien (er kunnen natuurlijk ook nieuwe bijkomen). De patiënten krijgen een afsprakenkaartje met daarop de data waarop de mobile clinic bij de voor hen dichtstbijzijnde plaats langs zal komen. Dat kan een medical clinic zijn, maar ook een school of gewoon ergens langs de weg.
Zo houdt Peter vinger aan de pols bij zijn cliënten, houdt in de gaten hoe het met hen gaat, of ze hulpmiddelen nodig hebben of dat er behoefte is aan meer/andere zorg.
Na een tijd arriveerde het patiëntje en zijn vader. Het jochie zag mij en begon meteen keihard te huilen. Een ‘Mzungu' had hij nog nooit gezien en van zo'n raar wit mens raakte hij aardig over zijn toeren.
Deze jongen heeft klompvoetjes en is in afwachting van een operatie. Het heeft eerste een tijd geduurd voordat de familie in zag dat er een operatie nodig was en nu staat hij daarvoor op de wachtlijst. Qua behandeling kan er op dit moment niets gedaan worden. Echt een geval van ‘vinger aan de pols' houden dus. Daar moest ik wel aan wennen: deze categorie patiënten reizen uren om even gezien te worden door de therapeut ,om hun afsprakenkaartje te updaten en geregistreerd te worden en na een praatje over hoe het gaat, of er nog bijzonderheden zijn etc, kunnen ze het hele eind weer terug gaan lopen/ rijden..

Bij de andere klinieken die we bezochten, was het een stuk drukker. Er zaten rijen patiënten te wachten op de mobile clinic. Zo'n Afrikaans beeld: veel moeders met kleurige kanga's aan, kinderen in de draagdoek, wachtend op een houten bankje op de veranda van het medisch centrum..
De kinderen die we gezien hebben, waren erg verschillend. Zowel baby's en peuters als jongvolwassenen en een enkele oudere.
De aandoeningen waarvoor ze komen zijn bijv. Cerebrale Parese, polio, vergroeiingen van knieën en onderbenen, voeten , verlammingen (paralyses). Maar ook komen moeders en een klein aantal vaders met kinderen die lichamelijk niets mankeren, maar geestelijk gehandicapt zijn.
Onze taak is in dat geval vooral voorlichting, ze laten inzien dat er geen medicijnen tegen zijn, maar dat er wel speciale scholen zijn waar de kinderen goed begeleid worden. Het is zoeken naar een passende oplossing. Soms zijn de kinderen al te oud, 18+ ers komen bijv. niet meer in aanmerking voor special classes. Of er is geen school in de buurt en vervoer naar de dichtstbijzijnde school is veel te duur..
Moeilijk hoor: soms stuur je mensen naar huis met ‘sorry we kunnen nu niets doen'. Sawa sawa.
(‘goed''goed'.) Nou, niet dus!!
Andere kinderen hebben dringend aangepaste schoenen nodig, of een aangepaste stoel. Maar is er geen simpelweg geen geld voor...
Ook is er een groep die wel geholpen wordt: er worden afspraken gemaakt om naar het APDK-centrum in Mombasa te komen voor een operatie en revalidatietraject of om hulpmiddelen aan te laten meten.

De omgeving waar we doorheen reden is PRACHTIG! Bergachtig, stoffige wegen van roodzand, allerelei soorten bomen, struiken en bloemen. Ook dit is Afrika, maar dan meer ‘de Bush' i.p.v. de safanne!

Aan het einde van de middag kwamen we in Mwatate aan. In dat plaatsje gingen we overnachten. We boekten wat ‘selfcontained' kamers in een guesthouse à 300 KSH per nacht. Ook dit was weer het echte (nog aardig luxe) Keniaanse leven.. Ik had een kamer die er dusdanig uitzag, dat ik wel drie keer boven en onder mijn bed een spinnen- kevers- kakkerklakken en andere enge beesten-check deed. Maar wel: stromend water en een toilet ( ipv een gat in de grond zoals onderweg bij de klinieken en de restaurantjes.)

S Avonds was het vaste prik om nieuws te gaan kijken in de pub.. Peter Mwatete at maar twee keer op een dag: smorgens en tussen de middag. Zijn avondmaaltijd bestond uit een halve liter bier tijdens het journaal.
Ibrahim deed gelukkig wel aan ‘supper'. En daarom ging ik met hem avondeten scoren in een hotelletje. (bij hotel moet je denken aan: een houten gebouwtje met golfplaten dak, met plastic tafels en stoelen). Echt lachen: Ibrahim had een enorme papaya gekocht die hij mee had genomen als toetje. Dat blijkt in Kenia gewoon te kunnen: je neemt fruit of groente mee en vraagt het personeel om dit voor je klaar te maken. En voor die service hoef je niet eens te betalen..!
Ibrahim is echt een aardige kerel. Hij heeft me echt laten zien wat ‘delen' is. Ook het eten wat we bestelden: heel normaal om van elkaars bord te proeven of te helpen opeten.
Ibrahim is overtuigd moslim, dus over de verschillen tussen christendom en islam hebben we leuke gesprekken gehad.
Aan het eind van de dag dook ik doodmoe mijn bed in.
Wát een dag! Veel gezien: veel patiënten met ernstige aandoeningen..
De manier van behandelen had ik me iets anders voorgesteld. Ik dacht dat we meer ‘hands-on' zouden bezig zijn. Daar is de tijd te kort voor. Je ziet je patiënten eens in de zes weken, max. een kwartier! De nadruk ligt vooral op ‘signaleren' van aandoeningen, zoeken naar oplossingen wbt begeleiding, adviseren en aanmeten hulpmiddelen en uitleg geven aan de ouders.
Wat ik een beetje miste, was het geven van ‘huiswerk oefenprogramma's ‘ of houdings- en bewegingsadvies. Daar heb ik het met Peter wel over gehad. Morgen zal hij mij meer de ruimte geven om dit, indien mogelijk toe te passen tijdens de behandelingen. Zo zullen we echt ‘als team' aan de slag gaan!

Safari

Na lang wachten, wikken en wegen en onderhandelen was het dan zover: Op Safari!
Het ‘ probleem' met die safari was, dat alle andere meiden hier al een keer geweest waren en dus niet nog een keer meewilden. Daarom zou Bongo, de safariman, proberen te regelen dat ik met een andere groep (toeristen) mee zou kunnen. Helaas lukte dat telkens niet. Eerst omdat er gewoon te weinig mensen waren die op safari wilden (het toeristenseizoen komt moeizaam op gang, door oa het AL Sjabab gedoe), later omdat mijn planning niet matchte met de groep die ging. Ik wilde nl. zoveel mogelijk tijd op Port Reizschool zijn en geen dagen ‘inleveren' om op safari te gaan.
Vorige week ging de trip op het laatste moment toch niet door en daarna begon de tijd toch wel te dringen. Dit weekend is het laatste weekend dat ik zou kunnen.
Een andere optie was, om dan maar alleen op safari te gaan. En dan een trip te doen van één dag. Dan had ik toch een safari, maar was ik er niet teveel Kenia-dagen aan kwijt!
Omdat zich verder geen nieuwe groepen of andere oplossingen aandienden, heb ik er inderdaad voor gekozen om een privé-safari te boeken!
Uiteraard hoort bij zo'n decadente trip ook een decadente prijs, want er is niemand om de kosten van auto en chauffeur mee te delen. Tja, je moet er wat voor over hebben ;-)
(Ik kreeg trouwens nog wel 20 euro korting, maar dan zou ik mijn eigen lunch mee moeten nemen. Prima toch? Zo heeft mijn moeder het me ook geleerd: zelf je broodjes en flesje drinken meenemen ipv dezelfde broodjes drie keer zo duur onderweg kopen;-)

Om 5.30 stond Hendry, mijn driver voor vandaag, voor de deur. En daar gingen we: op naar Tsavo East! Om half 8 waren we op de plaats van bestemming en kon het avontuur beginnen..
Het dak van het busje ging omhoog, zodat ik als een koningin kon gaan staan en goed zicht had op de omgeving.
Het was in het begin stilletjes wat de dieren betreft.. Het had de dagen ervoor erg geregend in Tsavo, dus de beesten hielden zich verborgen of waren naar droger gebieden vertrokken. Jammerjammer..
Toch vond ik het rijden op zich al geweldig: Mijn hoofd uit het dak, de wind door mijn haren, de warme kruidige Afrika geur, vermengd met de lucht van natte groene bladeren en een prachtig uitzicht: ja ik kreeg er echt kippenvel van, van geluk!

En na een tijd geduld hebben, zagen we de eerste dieren: gazellen, impala's , zebra's , prachtige vogels in allerlei kleuren en maten. Later nog giraffen, véél olifanten, bavianen, dik-diks (mini hertjes), emoe's en pumbaatjes (van die wrattenzwijnen). Oja en nog een eng beest: leek net een minidinosaurus of een mega- hagedis: brr..
Van de Big Five heb ik de neushoorn, buffels en de leeuw gemist. Maar de rhino komt in Tsavo East haast niet voor en de buffels hadden ze ook al weken niet gezien.
Van de leeuw hebben we wel de sporen gezien, maar king zelf was nergens te bekennen.
Dat is trouwens wel geinig: je ziet verse sporen in het zand, dus hij móet ergens in de buurt zijn (of er net geweest zijn). En dan is het zo spannend: alle kanten op turen... Zouden we hem zien??!
Helaas nu niet dus, maar gewoon die spanning is al leuk!

AL met al was het een geweldige dag! Ik zal zo snel mogelijk proberen de foto's online te zetten. Ja dat was nog wat met die foto's. Aan het eind van de morgen begon het lampje van de batterij van mijn fototoestel te knipperen. Teken dat de batterij bijna op is. Gelukkig heeft tie het tot het einde toe volgehouden!!

De komende dagen zal ik geen blog online kunnen zetten, omdat ik met de mobile clinic weg ben. Ik zal per dag wel wat aantekeningen maken, zodat ik jullie later precies mijn belevenissen kan vertellen!

Keniaanse bevallngen

Vandaag (vrijdag) zo iets bijzonders meegemaakt...
Heb meegekeken in de operatiekamer van Port Reiz Hospital en twee kinderen geboren zien worden!!

Laat ik even bij het begin beginnen.
Vorige week sprak ik twee verpleegkundigen van de mobile clinic, die me over hun belevenissen in Kenia vertelden. Zij hadden o.a. een dagje meegelopen met een chirurg en waren aanwezig geweest bij een aantal keizersneden (-snedeS?)
Zij zeiden: 'die en die arts vindt het geen probleem als je mee wilt kijken! : Je kunt het hemgewoon vragen!'
Ook van twee andere vrijwilligers had ik een soortgelijk verhaal gehoord.
Dat leek me wel wat!! Sowieso wil ik altijd al een operatie in real-life zien. tijdens mijn opleiding fysiotherapie is het er nooit van gekomen om bijv. met een Total hip Ok mee te kijken of met een knie operatie. en als het nu hier in Kenia zou kunnen: dat zou gaaf zijn!ook om te zien hoe het er hier in het ziekenhuis en de operatiekamer aan toe gaat en wat de verschillen zijn met de Nederlandse ziekenhuizen!

Ik heb dus de stoute schoenen aangetrokken en ben Port Reiz Hospital binnengewandeld en daar gevraagd naar dr Riza. Die was op dat moment bezig in een behandelkamer, maar dat was geen probleem. Ik werd gewoon binnen gelaten, terwijl hij een vrouw aan het onderzoeken was.
Ik had dat eerst helemaal niet in de gaten. Ik dacht dat ik in een kantoortje of staffroom ofzo terecht was gekomen, en vond het zo vreemd dat die dokter een vrouw snel achter het gordijn duwde..
Lekker suf. Hij ging haar daar dus onderzoeken.
Anyway: privacy, dat woord kennen ze hier blijkbaar niet!

Dr. Riza vond het prima als ik bij zijn operaties aanwezig zou zijn. Op donderdag had hij wat operaties aan baarmoeders gepland staan en op vrijdagmorgen twee bevallingen d.m.v. keizersnee.

En zo kwam het dat ik donderdagmiddag vol verwachting de klapdeuren naar de operatieafdeling doorliep. Het eerste wat ik zag was een patiënt die met het schuim op haar lippen op apegapen lag wakker te worden uit een narcose. Het voorportaal van de operatiekamers wordt dus gebruikt als kantoortje en uitslaapkamer.
helaas was ik te laat: dr Riza was ‘trough' voor die dag.
Vrijdagmorgen : nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Yvonne was vrijdag ook vrij en vond het ook erg interessant om mee te gaan. Gezellig en handig voor het geval ik toch niet zo goed tegen bloed zou kunnen..
Iets voor tienen gingen we ons omkleden: okjasje en broek een en witte plastic klompen.
Om tien uur zaten we startklaar. Om half 11 zaten we er nog steeds.. en even later kwam iemand ons vertellen dat de anesthesist nog niet gearriveerd was, hij zat nog ongeveer een uur rijden van het ziekenhuis vandaan.
Toen gingen we maar een ommetje door het ziekenhuis maken. Kwart voor 12 waren we weer terug en dr Riza inmiddels ook ‘binnen'. Ook de anesthesist had zich gemeld. Nu was het wachten op de patiënt..
Er bleek ook geen water te zijn, dus ook daar moest even een oplossing voor gezocht worden
uiteindelijk was het zover: de zwangere dame werd op de operatietafel gelegd.
Wij hadden natuurlijk nu ook een kapje voor onze mond en neus en een haarplasticje op: helemaal o.k.-proof!
de vrouw wilde graag onder volledige narcose gebracht worden. Terwijl zij onder zeil gebracht werd, viel de stroom even uit: alle monitoren zwart. Maar men ging gewoon door.
De bevalling kon beginnen!Dr Riza maakte de eerste snee in de buik, maar tot onze schrik begonnen de voeten van de mevrouw te bewegen. Oei: iets te weinig verdoving! Na nog wat extra toegediend te hebben, ging de operatie weer verder. Maar hoe afschuwelijk: weer begon ze met haar voeten te schoppen! Ik mag hopen dat dit reflexmatig gebeurde en dat ze niet bewust de pijn van het snijden voelde. Ze was immers al aardig onder narcose gebracht.
na de derde dosis was ze wel helemaal ‘weg' en kon de chirurg verder gaan met zijn werk.
het was geweldig om te zien: het snijden van de huidlagen en het vlies om de baarmoeder.. Vervolgens werd met flink wat rukken en trekken de opening wat groter gemaakt (dat was wat minder prettig om te zien en om te horen..)En ineens was het koppie van het kindje er!En binnen no time was de baby geboren!Hij werd een tijdje ondersteboven gehouden, begon keurig te krijsen. En vervolgens op een tafel gelegd waar een nurse zich over hem ontfermde.
De operatie was nog niet afgelopen. De moeder wilde namelijk geen kinderen meer en werd meteen maar even gesteriliseerd. Prachtig om te zien: de eileiders en eierstokken ! die werden afgebonden en daarna kon het hechtwerk beginnen. Dat duurde nog langer dan de rest van de operatie!
De chirurg deed het hechten zelf, met behulp van een ok assisent. En het schoonmaken van de vrouw deed hij ook. Dat vond ik wel netjes.
Minder netjes was, dat als zijn telefoon ging tijdens het opereren (of de telefoon van een assistent of verpleegkundige), dan werd die gewoon opgenomen door een ander en werd de hoorn voor de mond van de arts gehouden, zodat hij gewoon een telefoongesprek kon voeren!Idioot toch?

De tweede keizersnee ging ook onder volledige narcose. Het gingvlotter dan deeerste bevallingwas ook minder bloederig. Het kindje lag ialleen n een stuit. Het was dus wel even ‘wrikken' om het hoofdje door de opening van de buik te laten komen.
Ook dit kindje , een meisje, huilde keurig en alles leek prima in orde.

Wat een bijzondere ervaring om hierbij te mogen zijn!
(Echt naar van het bloed of het snijden werden we niet. Alleen van het geurtje in de operatiekamer, de warmte in combinatie met het kapje om mond en neus veroorzaakte kreeg ik het wel af en toe spaans benauwd.)

sMiddags zijn we nog op bezoek geweest bij Bettie, in haar eigen huisje. Zo kon ik eindelijk haar kinderen , Wisdom en Allbright, zien!
Ze wonen in Bombululu, een wijk met eenvoudige huisjes van soms steen en leem, soms hout en leem en golfplaten dak. Geen verharde wegen en veel kinderen en dieren op de straatjes.
Betty woont met nog een aantal andere gezinnen in een huis. Ieder heeft één kamer en ze delen de badkamer. Of badkamer: ruimte met een gat in de grond met daarin een soort urinoir en een kraantje aan de wand (waar geen water uitkwam) en een teiltje eronder. Koken gebeurd buiten. Elektriciteit is er nog niet.
Betties kamer zag er keurig netjes uit. We werden enorm gastvrij ontvangen: ze had allerlei soorten fruit en koekjes in huis gehaald en de kinderen hadden een welkomsboodschap op de deur gehangen.
Bettie hoop wel dat ze naar een ander deel van de wijk kan verhuizen, omdat haar huur nu telkens verhoogd word en de buurt ook zeer onveilig is.
Gelukkig heeft ze wel een vaste baan in het Doingooodhuis, zodat ze misschien wel een beetje kan sparen.
Petje af voor deze dame: als single mum is het leven echt niet makkelijk. Maar ze werkt enorm hard en is een goede moeder voor haar kinderen. Bijzonder om te zien hoe belangrijk haar geloof voor haar is. Ze blijft vertrouwen!

Vrijdagvond stond: VROEG naar bed op de planning. Want zaterdag gaat de wekker om 4,50! Eindelijk zal ik op safari gaan!!

Merry Christmas en Goodbye

Donderdag: de dag van het afscheid nemen is aangebroken..
Het programma ziet er ongeveer als volgt uit: aankomst van ouders en inpakken van spullen van de kinderen (i.p.v. een koffer gebruiken ze een ijzeren kist. Ik dacht: waarom staan er overal van die gereedschapskisten buiten? Bleken er spulletjes van de kinderen in te zitten :)
De ouders gaan vervolgens naar de Headteacher (Ms Mercy). De meesten komen daarna naar de fysiotherapie om te bespreken hoe ze hun kind thuis moeten begeleiden. Ze krijgen ook een oefenprogramma mee.
Als alle ouders dit gedaan hebben, volgt er een toespraak van miss Mercy en verschillende andere teachers. En als klapper van de ochtend: het kersttoneelstuk! Na een gezamenlijke lunch kan iedereen afscheid nemen en richting huis gaan.

Zelf hing ik de eerste uren van de dag een beetje rond op het terrein, kletsen met kinderen, wachten op Edith die de bestelling zou halen en nog niet gearriveerd was, wachten op Duncan (die natuurlijk weer zijn afspraak vergeten was) en wachten op Peter, de coördinator van Doingoood. Met hem en ms Mercy zou ik een afrondend gesprek hebben: evalueren hoe het werk gegaan is, hoe de contacten geweest zijn etc.

Edith arriveerde per auto!Ze was onderweg opgepikt door een aardige meneer, die haar in de stromende regen zag ploeteren met haar tassen vol zware spullen.
Fijn!de gewichtjes zijn binnen!En ze zijn supermooi!
De aardige chauffeur bleek Peter te zijn! Was nog een blunder van me, want ik herkende hem eerst niet..
het evaluatiegesprek was echt leuk: ze waren erg tevreden en blij met alles wat ik gedaan had en hoe ik met de kinderen omging. (kreeg heel wat veren in mn spreekwoordelijke reet). Dat is toch wel even fijn om te horen.
Ik kreeg zelfs nog een certificaat! Die mocht ik wel alvast tekenen , maar zou ik later ‘officieel' uitgereikt krijgen.
Om een uur of 11 zaten alle ouders klaar voor de toespraken. Het was in het Swahili, maar ik kreeg van Edith af en toe een samenvatting toegefluisterd. Het hele jaar werd zo'n beetje doorgesproken en allerlei belangrijke zaken m.b.t sponsoring, de gebouwen etc.
Duurde vooral errrg lang..
Aan het eind keek ineens iedereen achterom naar mij en nog een vrijwilligster (een Duits meisje, heeft een paar weken als teacher gewerkt. Ik had haar niet eerder gezien). Tegelijk kreeg ik een stoot in mn zij van Edith. Jawel hoor, we moesten naar voren.
Daar werden we uitgebreid bedankt en kregen we een cadeau: een mooie Keniaanse kanga (omslagdoek). Natuurlijk moesten we die meteen even showen. En ook werd ons alvast geleerd hoe we de doek moesten omknopen als we er een baby in wilde dragen. Voor als we getrouwd waren en een kindhadden gekregen. (Luid gejoel van de ‘zaal ‘toen ik vertelde dat de trouwerij in ieder geval gepland was'. Kenianen gaan er vanuit dat er dan ook zsm een kind volgt. Daar heb ik maar geen uitspraken over gedaan...)

Toen was het tijd voor het toneelstuk! Het hele kerstverhaal werd nagespeeld. Echt ge-wel-dig! Die kinderen zijn echt toptalentjes wat acteren betreft. En de kleding: kleurrijke doeken, prachtige gewaden: je zit meteen helemaal in de sfeer van het midden oosten (gemixt met afrikaanse invloeden).
het was af en toe zo grappig: bijv. de scene dat Jozef en Maria zich klaar maken voor de reis naar Bethlehem.
Jozef zit op een stoel midden in de kamer. De hoogzwangere Maria is druk bezig met inpakken van de spullen.
Ondertussen brengt ze hem ook nog een bord eten en een schaal water met beker. Jozef wast zijn rechterhand in het water en kan zo die hand gebruiken om te eten. (die details: prachtig toch?) En dan het hoofd van Jozef erbij: je lacht je helemaal slap.
Echt zo precies de rolverdeling zoals het in Kenia ook is: man rust uit, eet nog even wat, vrouw werkt zich een slag in de rondte.

Er waren zoveel leuke details en stukjes van het verhaal.. Het is te moeilijk om in woorden te beschrijven hoe het echt was. Ik heb wel foto's en filmpjes gemaakt. Die kunnen beter de sfeer weergeven.
Tussen het toneelspel door werd er ook gezongen: kersliedjes in het Swahili met als slotlied een Engelse: ‘We wish you a Merry Christmas'. Bizar: november, 30 graden, in de open lucht: en dan kerstliederen.
Erg vreemd als je dit normaal gesproken meemaakt met temperaturen rondom 0 , lekker binnen in een warme kerk en als je naar buiten kijkt de grijze lucht ziet of zoals vorig jaar : de sneeuw..

Na de christmasplay volgde er nog een ‘ceremonie' van het opnoemen van de kinderen met de hoogste gemiddelde cijfers van de klas. De nr.s 1, 2 en 3 van iedere klas moesten naar voren komen en kregen een cadeautje.

Toen was het toch echt zover: lunch en afscheid... Kvond het niet zo makkelijk.. het idee dat je de kinderen misschien wel nooit meer ziet!! En ook Edith en Dorka en Miss Mercy: zo raar om ze gedag te zeggen en te vertrekken.. Er kwamen toch wel wat traantjes te voorschijn..
Wat wel scheelde, was dat de kinderen ook vrijwel allemaal weg gaan. Er hangt een sfeer van het jaar afronden en afscheid nemen. Ik was niet de enige dus die zou vetrekken.

Ik hoop zó dat de kinderen een goede tijd thuis zullen hebben, dat hun ouders ze goede zorg en aandacht zullen geven!

Het waren een leerzame, mooie weken in Port Reizschool, een tijd om nooit te vergeten! En wie weet kom ik er nog een keertje terug! De kinderen zitten in ieder geval in mijn hart!

Kenianen en afspraken....

De laatste dagen heb ik voor het eerst echt kennisgemaakt met de manier waarop Kenianen hun afspraken nakomen...(Ok, ik generaliseer misschien een beetje, maar toch..)

Maar laat ik bij het begin beginnen.

Dinsdag liep ik met een beetje vreemd gevoel rond bij de fysio. Het was de een-na-laatste dag en aan alles was te merken dat de kinderen bijna vakantie zouden krijgen. Op het hele terrein werd grote schoonmaak gehouden: ramen gelapt, gras ‘gemaaid', klaslokalen geveegd etc..
Wij als fysiotherapeuten probeerden nog de gewone planning aan te houden. Het was goed te merken dat de studenten er niet meer waren. Dat scheelde toch vier paar handen!
Dinsdagmidden had ik met Edith afgesproken om spullen te gaan bestellen voor de fysioruimte.
Tussen de middag had ik alleen iets in mijn linkeroog gekregen. Geen idee wat,want hoe ik ook mijn oogleden optilde of naar beneden trok: geen beestje of zandkorrel te zien. Maar zéér dat het deed! Mijn oog zwol op, de tranen bleven stromen en mijn linkerneusgat bleef constant lopen.
Vervelend, maar wij gingen natuurlijk gewoon op pad. In de matatu vroegen diverse mensen aan Edith wat mij toch mankeerde.. Ik zat met een zonnebril op constant te ‘janken' ;-)
De zon scheen scherp en t was onwijs heet, dus ook mijn zweetklieren draaide op volle toeren en ik plakte aan alle kanten. Begon me ook wel een beetje ellendig te voelen eigenlijk.
Edith moest nog een formulier afgeven bij een ziekenhuis in Town. Daar gingen daarom eerst heen. Het ziekenhuis was een eind lopen, stond ergens in een wijk van Mombasa waar ik nog nooit geweest was. Leuk: een beetje sightseeing. Nouja, ‘seeing': ik zag inmiddels bijna niets meer. Al struikelend omdat ik geen diepte meer zag en door de pijn ook niet zo geconcentreerd liep, bereikte we het ziekenhuis.
daarna konden we gelukkig weer per matatu verder richting ‘Posta'. In dat gebouw was een kantoortje waar medische spullen gekocht kunnen worden. Op de begane grond bevinden zich allemaal brievenbussen, van de mensen uit de omliggende wijk. Daar komen ze dus hun post ophalen (wordt niet thuis bezorgd, zoals bij ons), denk ik. Op de verdiepingen erboven zitten allerlei kantoortjes, instanties, bedrijfjes etc.
En zo kwamen we bij ‘ons' kantoortje. Ik wilde het liefst wat gewichtjes hebben die je als band om je pols of been kunt dragen. Zo kunnen ook kinderen , die de geen goede grijpfunctie hebben of te weinig kracht o.i.d. toch ook krachtsoefeningen doen.
We bestelden er een aantal en deze zouden de dag erna bezorgd worden.
Gelukkig; ik kon eindelijk naar huis! Tot dat het donker was heb ik me niet meer buiten vertoond, en kreeg mijn oog wat rust. Na wat ‘oogspoelbeurten' ging het al wat beter. En de volgende dag was de pijn weg en de zwelling flink afgenomen. Heerlijk!

S Avonds had ik het nog druk: ik heb zo'n 90 cadeaupakketjes gemaakt!De kinderen die ik het meest behandeld had, wilde ik nl graag een afscheidscadeautje geven. Voor de jongsten en de kinderen van de ‘special classes' had ik van bellenblaas, stickertjes en een lolly een pakketje gemaakt. De ouderen kregen i.p.v. bellenblaas grappige ballonnen (in allerlei vormen: vogels, poppetjes, een kat etc.).
De overige kinderen werden niet vergeten: ik had lolly's, snoepjes en koekjes, dus iedereen zou wat krijgen!

Woensdag ging ik met volle tassen richting Port Reiz. We begonnen de dag heel relaxed: streng toezicht op wie wel en niet naar binnen mocht. Dus alleen de kinderen die op dat moment therapie behoorden te krijgen waren aanwezig. Zo kon ik de kinderen fijn alle aandacht geven!
Zodra ze klaar waren, kregen ze hun cadeautje. Zo mooi om te zien: die koppies als ze hun pakje in handen kregen. Met name de kinderen van de speciale classes: met mond wijd open, allerlei verrukte kreten slaken en aan iedereen laten zien wat ze gehad hadden. Prachtig!

De rust was van korte duur, want zodra de andere kinderen in de gaten kregen dat er wat ‘te halen viel', kwamen ze massaal de fysiotherapieruimte binnen. Iedereen die normaalgesproken therapie kreeg wilde zo snel mogelijk gaan oefenen, om maar een cadeautje te krijgen. En de rest van de kinderen deden hun best om ook behandeld te worden. Kwamen ze al wijzend op bijv. hun elleboog naar me toe (er was niks op te zien).. Zo van : Kijk, AU!ik heb ook therapie nodig!!
Het uitdelen van snoep vond ik trouwens verschrikkelijk: het werd een hele veldslag! Ik werd van alle kanten bestormd en wist echt niet meer wie nou gehad had en wie niet.
Ondertussen was de morgen al om, maar er was nog geen bestelling geleverd. Na een telefoontje verzekerde men ons dat het er écht aankwam, al onderweg was. Okee, mooi!
Waar we ook nog op aan het wachten waren, was Duncan: de orthesemaker van APDK. Hij zou om 10 uur komen voor overleg en mogelijkheden om samen te werken met de fysio's van Port Reiz (zie eerdere blogs). Het was lunchtijd, maar geen Duncan te zien!

Zelf had ik tussen de middag een afspraak op APDK met iemand (ik dacht dat zijn naam Christopher was), die mij zou voorstellen aan een fysiotherapeut die me meer kon vertellen over de Mobile Clinic.
dat zal ik even uitleggen... Volgende week ga ik mee met de mobile clinic. Dat is een ambulance van het revalidatiecentrum APDK, die de kleine, verafgelegen dorpjes bezoekt om daar hulp te bieden. In de ambulance gaan een verpleegkundige (of 2), en een fysiotherapeut mee. En natuurlijk een chauffeur. De mobile clinic vertrekt op de maandagmorgen, rijdt dan een hele route en komt op vrijdag weer terug in Mombasa. Lijkt me geweldig om mee te maken!
Vorige week vrijdag was ik op APDK , om een middagje mee te lopen met Mirjam. Toen sprak ik dus die Christopher en stelde hem vragen over de mobiile clinic. Bij wie ik moest zijn om te regelen dat ik meekon enzo. Degene die toestemming hoort te geven (Lea) was op vakantie. Maar geen probleem: ik kon woensdag tijdens lunchtijd wel even langskomen, dan zou hij me wel even voorstellen aan een fysiotherapeut die me alles kon vertellen en die definitief kon regelen dat ik meekon.
Zoals afgesproken was ik er dus op de woensdag!maar geen Christopher te bekennen. Niemand kende hem trouwens, dus ik zal de naam wel verkeerd onthouden hebben. Het schoot dus niet op! Gelukkig was er wel een fysio die me naar een vrouw bracht, die me wat meer info gaf. Zij belde even naar de mobile clinic om te vragen of het goed was dat ik volgende week mee zou gaan. Dat was prima. Mooi! Maandag 7.30 aanwezig zijn, 8.00 u vertrekken richting de Kilimanjaro!Ik heb geluk: de rit gaat richting Tanzania!mooie route dus! Naast het werk zal ik dus ook kunnen genieten van mooie natuur! Verder kreeg ik nog wat instructies om mee te nemen: water (is onderweg niet altijd te koop), eten, doek om op te slapen (i.v.m bedvlooien in de guesthouses waar we overnachten).. Nou: ik ben benieuwd!ik heb wel voor de zekerheid het tel.nr van de fysiotherapeut van de mobile clinic gevraagd, want ik wil wel ff zeker weten dat hij op me rekent en niet zonder mij vertrekt!!
Omdat ik toch op APDK was, heb ik meteen Duncan maar eens opgezocht en ‘op het matje geroepen'. Zijn reactie: O, I'm sorry!I forgot it! Dat hij zo druk was geweest met allerlei rapporten..
Jaja, mooi is dat!
Maargoed, kan gebeuren. Meteen maar een nieuwe afspraak gemaakt, voor dezelfde middag nog, om 15.30.
Je voelt em al aankomen... Half 4 was er mr Duncan gesignaleerd op APDK! We hadden wel zijn telefoonnummer, dus daarom maar even per telefoon gevraagd of hij al onderweg was. Bleek hij té druk te zijn. Morgen om 8. 30 zou hij er écht zijn! Nou, we'll see!
De bestelde gewichtjes waren ook nog niet aangekomen. Dus daar ook maar achteraan gebeld. En wat werd er gezegd? (Zo'n slechte smoes heb ik nog nooit gehoord). ‘We kunnen ze nu niet brengen, want we zijn bang voor de ‘Jam'!
Nouja zeg: ze hebben de hééele dag de tijd om onze bestelling te bezorgen!En dan komen ze met hun gewauwel over bang zijn om in de avondspits te komen staan! Tuuurlijk!

Wij weten wel wat ons te doen staat: we gaan onze spullen gewoon zelf afhalen. Weten we zeker dat we ze in handen krijgen! Edith was zo lief om dit te willen doen. Dus morgen, op de állerlaatste dag dat de school open is, hebben we de gewichtjes in huis!
Iedereen die zijn bijdrage aan dit cadeau geleverd heeft: ontzettend bedankt!!

Morgen gaat er iets bijzonders gebeuren.. Ik ga een KERSTVIERING meemaken! Ik durf te wedden dat ik van degenen die dit lezen de eerste ben!
Het is hier traditie om op de laatste schooldag, als alle ouders hun kinderen op komen halen, een kersttoneelstuk op te voeren. Ik ben benieuwd! Ik heb de kinderen al zien oefenen. Het zag er veelbelovend uit..
Daarover meer in mijn volgende blog!!