Een dagje op Jigger Jacht

Maandag ging om 5 uur mijn wekker... Vergeleken met Nederland gaat het vroege opstaan me hier veel makkelijker af!Ik spring redelijk vlot mijn bed uit (om vervolgens later in de Matatu mijn ogen bijna niet open te kunnen houden, moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen)!
Ik ging een dagje meekijken en helpen in Blessed Camp, het project waar Laura werkt. Dat is in Msambweni, zo'n 3 uur reizen vanaf Nyali (wijk v mombasa waar het Doingooodhuis staat).
Het was verbazingwekkend hoe druk het op straat was!De matatu's waren nu al overvol!
We gingen met de ferry naar de andere kant en pakten daar een bus.
Al hotsend en botsend (de wegen zijn er niet al te best) reden we richting Msambeni. Tot er opeens een raar soort gesis klok en de bus begon te slingeren.. Klapband!!
Grappig: moet je ook eens meegemaakt hebben, toch?De bus stond vrij snel stil en de mannen gingen meteen heel vlot tot actie over. Wij verwachten door hun zelfverzekerde houding veel van hun bandenverwisseltalent.Maar dat viel een beetje tegen. Het talent was er misschien wel, maar de spullen waren niet in orde. Er was geen krik, dus bij gebrek aan beter gebruikten ze een dikke stok.
AL met al schoot het voor geen meter op en besloten we de eerste de beste matatu te nemen.
Een uurtje later dan gepland kwamen we op de plaats van bestemming.
In vond het er zo gaaf!Echt Afrika- Afrika!! Compleet met hutjes, een waterpomp, dieren die in en om het huis lopen, veel groen: allerlei soorten bomen: geweldig!
Blessed Camp is een dorpje waar ex-leprapatiënten en hun kinderen /kleinkinderen wonen. Ondanks dat ze geen lepra meer hebben, zijn wel de gevolgen aan hun lichamen zichtbaar en door het stempeltje: ‘Lepra= onrein' worden ze niet getolereerd in de maatschappij. De kinderen hebben vaak geen lepra gehad, maar lijden wel onder het stigma van hun ouders.
Er is een schooltje waar de kinderen les krijgen en er wordt hard gewerkt aan een medisch centrum en een nieuwe school.
Op maandag en donderdag is het Medical Day. Alle kinderen en volwassenen met wonden komen om verzorgd te worden. Als gebeurd buiten, onder een grote boom.
Het meeste werk is het verwijderen van jiggers. De kinderen lopen voornamelijk op blote voeten in het zand. Dat vinden de zandvlooien geweldig, want die kunnen zo heel makkelijk (via een wondje ofzo) onder de huid van de voeten hun eitjes droppen. Vervolgens komt daar een larfje uit: de jigger.
De voetjes zien er niet al te fris uit: dode, zwarte huid, wonden, ontstekinkjes, afgebrokkelde nagels. Het ruikt ook wel apart , een dood-vlees luchtje.
Toen wij aankwamen was nurse Mary al begonnen en waren er alleen nog kinderen over die behandeld moesten worden.
de kinderen worden zoveel mogelijk betrokken bij het verwijderen van de jiggers. Ze mogen als het kan zelf snijden of knijpen of aangeven of ze denken dat er een jigger zit.
Het is een heel gepruts en gepeuter om zo'n beestje er helemaal uit te krijgen. Het valt ook niet mee om te zien of er een onder de huid zit. Wat ik niet verwacht had, was dat het zoveel pijn doet om ze weg te snijden. Ik dacht: je maakt toch een sneetje in het eelt of in de dode huid? Maar het is juist een zeer pijnlijk gebeuren, waardoor er aardig wat afgehuild werd!
Eén jongetje had er zo ontzettend veel: op handen en voeten en ellebogen, dat je daar de hele morgen wel mee zoet bent. Hij valt ook tussentijds zomaar in slaap. De jiggers leven nl van bloed, waardoor hij minder bloed heeft en veel energie verliest. Wat een dapper ventje vond ik dat; de hele morgen zo'n rottige behandeling ondergaan! en dat twee keer per week!
na een tijdje meegekeken te hebben, mocht ik het ook eens proberen. En gek genoeg vond ik het geweldig!Ik houd er wel van: het snijden en leegdrukken/uitknijpen met als ‘hoogtepunt' het moment dat de jigger eruit barst en je hem helemaal kan gaan verwijderen. Heeft wel iets weg van het uitknijpen van een puist. (sorry, ik zal ophouden met mijn onsmakelijke verhalen).
Het zou voor de kinderen heel erg schelen als ze sokken en schoenen zouden dragen. Maar dat is niet zo makkelijk aan te leren. Ze zijn zo gewend aan de blote voeten en hun vriendjes en vriendinnetjes lopen ook gewoon blootvoets, dus dan blijven die lastige, warme schoenen niet lang aan!
Het is grappig om te zien hoe de kinderen zichzelf vermaken. Er was totaal geen speelgoed, maar ze hadden de grootste lol!
Aan het eind van de ochtend moesten alle kinderen in de rij komen te staan onder de boom. Vol verwachting stonden ze te wachten wat er zou gebeuren. Eén voor één moesten ze bij Nurse Mary en werd en een rood ‘snoepje' in hun mond gestopt. Het was een anti-wormentabletje, en bleek vreselijk smerig te zijn. Viel dat even tegen! Het was echt hilarisch om de gekke bekken te zien die de kinderen na hun bittere pil stonden te trekken.
Laura heeft me nog even rondgeleid en me de nieuwe school-in- aanbouw laten zien. Mooi hoor: een gebouw van steen, met voldoende lokalen, toiletten, lerarenruimte: een echte verbetering. (zie foto's)
om een uurtje of half 3 vertrok ik weer richting mombasa. Met pijn in mijn hart liet ik het groene gebied en het heerlijke dorpssfeertje achter me om me weer vol in het drukke stadse leven te storten!

Droge Donkere Dagen..

Ha Allemaal!
Habari?
Ik zit hier knusjes met een olielampje aan deze blog te typen. Met een schuin oog op het batterijtje onder in mijn beeldscherm, wat aangeeft hoelang mijn accu het nog volhoudt. Want.. het is weer zover: No Electricity! En ook al 3 dagen geen water!! Mijn haar schreeuwt om gewassen te worden. Ook het reservewater, wat we in jerrycans hier opgeslagen hebben raakt aardig op. Mirjam had last van diarree, dus dan ontkom je er niet aan om af en toe het toilet toch maar door te spoelen... En nu weet ik dus als geen ander HOEVEEL WATER dat kost!!!het water van de jerrycans was ook niet al te frisjes: het was gewoon zwart!En daar moesten we ons mee wassen.. Al met al ben ik aardig aan het ‘verranzigen'.
Goed, tot zover de klaagzangen. Nu ga ik weer gezellige dingen vertellen.
Vrijdag weer een heerlijk dagje gewerkt. Echt, ik hou van die kinders daar!Lekker bezig zijn met behandelen. Een paar weken hier werken is echt veel te kort. Bij sommige kinderen wil nieuwe oefeningen aanleren. Bijv. ter verkoming van verergeren van de scoliose (scheve rug). Maar ze zijn zo gewend aan het vaste riedeltje oefeningen en bovendien zijn ze soms ook verstandelijk beperkt, dus er wordt van beide kanten wat afgezweet tijdens de therapie (ik omdat ik allerlei manieren probeer om bewegingen uit te laten voeren/ bep. houdingen aan te laten nemen, voordoen, uitleg geven, nog eens voer doen of eerst geleid actief te laten doen ...) en het kind om mij te snappen en omdat iedere beweging een hoop energie kost..
Ik heb echt respect voor de kinderen. Het merendeel doet echt aan topsport: om zich bijv. uit- en in de rolstoel te verplaatsten, zonder hulp! Bijv. alleen met de armen, soms nog spastisch ook en met vergroeide ledematen en verlamde benen..!Petje af!
Wat me goed doet, is dat ik van Edith positieve feedback krijg over de behandelingen, de omgang met de kinderen etc. Dat is wel fijn om te horen, omdat ik me zelf soms zo te kort voel schieten en vind dat mijn aandeel zo 'n mini druppeltje op de gloeiende plaat is.
Daphne: ze noemen mij ‘Daphne's sister'. Omdat ik net als jij , echt lekker tussen de kinderen ga zitten, ze ga behandelen, gewoon lekker als fysio bezig ben. I.p.v. anderen die binnen komen lopen, foto's maken en op een afstandje kijken hoe het er daar aan toe gaat. Grappig he!
Vrijdag was de laatste dag voor de studenten. Dus gezellig een afscheidsfotosessie gedaan en beloofd dat ze altijd langs mogen komen als ze in Nederland zijn ... (Veel Kenianen zien Nederland als het Walhalla, dus doen er alles aan om daar te komen. Zo ook een paar van deze studenten. Zij willen een master in Nederland gaan doen. Tja, zou gaaf zijn. Maar weet niet hoe realistisch dat is. Als je alleen al naar de kosten voor een vliegticket kijkt...)

Vrijdagmiddag heb ik een rondleiding van Mirjam gehad op APDK, het revalidatiecentrum dat op hetzelfdeterrein ligt als Port Reizschool. Het is wel een stuk moderner dan Port Reizschool. Er komen veel kinderen die houdingscorrecties hebben gehad: bijv. kinderen met klompvoetjes, waarvan de voetjes in een bep. stand worden gezet en vervolgens in t gips gezet. Na een aantal weken mag het gips er af, wordt de stand van de voet verder aangepast en zo verder.
Er was ook een moeder met een bundeltje in haar armen. Daar bleek een heel klein kindje in te liggen. Hij was een maand oud, maar zag er uit als prematuurtje. Had een beginnend waterhoofdje met daarbij horende uitpuilende oogjes. En t ergste was: een open ruggetje. Mirjam moest het verband verwisselen. Zo iets heb ik nog nooit gezien!het zag eruit als dikke bobbel, open aan de bovenkant, met daaronder het kontje van de baby (of de botjes kun je beter zeggen) en daar stak gewoon een wit puntje bot uit: het staartbeentje. Het kindje huilde vreselijk, maar het klonk als piepen, omdat hij geen kracht had om te huilen. Ach zo erg. Als ik eraan terugdenk hoor ik het gepiep van het wurmpje nog.
Ik heb daar ook met Duncan gesproken, de orthosemaker Echt gaaf: we hebben het o.a. gehad over mogelijkheden om verbeteringen door te voeren in zit- en lighouding van de kinderen, aanpassingen te doen aan rolstoelen of ortheses te maken. Er zijn bijv. een paar kinderen met spina Bifida, die letterlijk in een dubbelgevouwen houding zijn gegroeid (borst raakt bijna de knieëen als ze zitten). Het zou fijn zijn als zulke vergroeiingen vroegtijdig gesignaleerd worden en dat de houding gecorrigeerd wordt d.m.v. bij .een korset.
Duncan komt volgende week woensdag naar Port Reizschool om daar met Edith en mij te overleggen over manieren om samen te gaan werken. Super!Hij zei: je moet ergens beginnen, hoe klein ook!En daar sluit ik me helemaal bij aan!

s Avonds kreeg ik een berichtje dat mijn safaritrip, die voor de zaterdag gepland stond, niet door zou gaan, i.v.m te weinig deelnemers. Echt zó jammer! Nu maar hopen dat het t volgende weekend wel kan..
In plaats daarvan ben ik met Laura en Yvonne naar de woodmarket geweest. Dat is een grote hal vol met het karakteristieke Keniaanse houtsnijwerk. Van alles hebben ze er: van gebruiksvoorwerpen, tot beeldjes/maskers voor in de huiskamer, muziekinstrumenten...
De woodmarket heeft eigenlijk twee hallen: één voor toeristen (met ook toeristenprijzen) en één voor de lokale bevolking (waar alles ongeveer 75% goedkoper is). Als niet- Keniaan word je niet toegelaten in de ruimte voor de locals. Tenzij je ‘connecties' hebt! En dat hadden we... We hebben nl mama Christien meegevraagd, de ‘gastmoeder' van Yvonne. En zo konden we toch in het Keniaanse deel binnen komen en hebben we uitgebreid gesnuffeld en cadeautjes/souvenirs ingekocht!
Enige nadeel was, dat het tempo van mama Christien ook Keniaans is.. We hadden om 10 uur afgesproken bij haar thuis (in het gastgezin van Yvonne dus). Maar mama moest haar haren nog laten doen door de kapster. Er moesten vlechtjes gemaakt worden (met nephaar erdoorheen gevlochten:kost nog meer tijd). En zo zaten we uuuren te wachten tot mama Christien eindelijk klaar was om te gaan. Uiteindelijk vertrokken we om ongeveer 13.00 uur. Pole Pole!!

S avonds lekker uiteten geweest met de meiden. Het was het afscheidsdinertje van Mirjam. Zij vertrekt zondagavond.

Zondagochtend was het weer tijd voor een kerkdienst. Deze keer werd het een kerk in Bombululu (wijk van Mombasa) Laura was uitgenodigd door haar teacher, die daar met zijn koor kwam zingen.
Het was weer een echt Afrikaanse dienst. In het begin moest ik wel even lachen. Want wie kwam daar binnengeschreden? De bisschop, compleet met staf en mijter. Hadden wij in Kenia toch ook lekker een intocht van een (soort) sint!
Het koor was prachtig: swingend en vol power. Echt zo'n black gospelband.
Het zingen met de gemeente daarentegen was wat minder. Wel swingend en vol power. Maar dan op volle kracht VALS. En begeleid door een jankerig keyboardje met superfoute beat. Ajjj.
Wij (de gasten) werden nog naar voren geroepen om ons voor te stellen en een toespraakje te houden. Inmiddels ben ik er wel een beetje aan gewend.
De preek werd vertaald, gelukkig. Het valt me op dat de boodschap die gepreekt wordt echt radicaal is. Zowel bemoedigend als ‘vermanend' en aansporend om het zomaar eens te zeggen. Mooi !

Na een middagje strand hebben we Mirjam s avonds uitgezwaaid. En ook Yvonne en Laura gingen naar hun gastgezinnen. En toen was het stil in huis... En donker... en waterloos.. (zoals ik aan het begin van deze blog al schreef.)

... Gelukkig sprongen s avonds laat de lampen weer aan!! Joepie: kon ik toch nog even skypen met mijn schildertje!

APDK, Twister en bijna vakantie..

Maandag begon ik weer fris en fruitig aan een nieuwe werkweek. Het weer was wat minder: meer bewolking en met name ‘snachts buien, waardoor de straten modderig zijn en er door het slechte wegdek enorme plassen ontstaan. Gelukkig regent het overdag eigenlijk amper en komt het zonnetje ook gewoon af en toe te voorschijn!
Ben zelf snipverkouden. Compleet met een zompig hoofd, lekkere snottebellen en een verdwenen stem.. Ach, waarschijnlijk houdt mijn lichaam gewoon het jaarlijkse ritme aan!en bij najaar hoort nou eenmaal een verkoudheidje. Of ik nou in de Keniaanse 30 graden warmte zit of niet!

Deze week hebben de kinderen van class 1 t/m 7 toetsen: de examination voor de ‘grote vakantie'. Vanaf volgende week donderdag begint de kerstvakantie (te vergelijken met wat hier de zomervakantie is). De kinderen gaan dan zoveel mogelijk naar huis ( Tenminste, als ze nog familie hebben en als ze ook geaccepteerd worden door de familie). In januari starten ze dan met het nieuwe schooljaar. Voor de ‘special classes' geldt dit niet trouwens.
Bij de fysiotherapie is het door de toetsweek ‘smorgens een stuk rustiger. Alleen de kinderen van de special classes komen voor behandeling. In de pauzes is het trouwens wel weer een chaos: want wát is er nou leuker dan de fysioruimte als speelterrein te gebruiken ..
s Middags is het wel druk: dan komen er ook kinderen van de hogere klassen. Die heb ik eigenlijk vorige week weinig gezien. Dus weer nieuwe gezichten en andere behandelingen. Handig is dat de meesten van hen gewoon aan kunnen geven wat er aan de hand is, waarvoor ze komen oefenen en wat ze meestal tijdens de therapie doen.
kHad maandag een gesprek met Edith (de fysio) over misbruik van de kinderen en het stigma wat kinderen met een handicap hebben. Er zijn nl. een aantal kinderen waaraan je kunt merken dat ze misbruikt zijn. Zo is er een meisje, dat helemaal paniekerig wordt als er kinderen te dichtbij komen als zij op de mat ligt. Ze kan niet praten en t is echt een heel lief kindje. Maar op zo'n moment begint ze te spartelen en te gillen: heftig hoor! Op de school hier proberen ze er wel goed op te letten dat kinderen onderling geen nare dingen doen. Het misbruik schijnt met name thuis te gebeuren. Zo'n lange vakantie waarin de kinderen naar hun familie gaan, is dus eigenlijk helemaal niet fijn!Sowieso gaan niet alle kinderen, sommigen zijn niet welkom thuis. Want niet alle ouders accepteren het dat ze een kind met een beperking hebben. Schande voor de familie!Het gebeurt in Kenia nog steeds dat als na de geboorte blijkt dat het baby'tje niet gezond is, het dan op één of andere manier ‘verdwijnt' (vermoord wordt dus)!!
Dinsdagmorgen ben ik samen met Love en Rizika naar APDK (het revalidatiecentrum naast Port Reizschool) geweest. Rizika is het meisje waar ik in een eerdere blog over schreef. We gingen overleggen met een orthesemaker van APDK over mogelijkheden voor een aangepast schoentje voor haar. Gek hoor: de orthesemaker vroeg uitgebreid naar mijn bevindingen, wat ik had gedacht qua aanpassingen etc. Stond ik daar in het Engels een beetje professioneel te doen ;-) Wel gaaf: Rizika krijgt een aangepaste schoen, waardoor ze hopelijk niet die twee spalken en zwachtels meer nodig heeft en weer wat normaler kan lopen. Ik heb trouwens met Duncan (de ortheseman) afgesproken om eens te praten over het aanpassen van de rolstoelen aan de houding van de kinderen. Dat gebeurd hier nl nauwelijks ivm geldtekort. Zo jammer, want de kinderen zitten (hangen is een beter woord) veel in de stoel, dus verergeren de vergroeiingen des te snel. Duncan is zelf veel met dit onderwerp bezig, t is echt een ‘hot item' voor hem en hij wil zich graag inzetten om mensen het belang van een goede rolstoel te laten inzien! Ben benieuwd naar zijn ideeën over hoe het aanpassen van de rolstoelen meer gestimuleerd kan worden! Er zijn ook eenvoudige manier om de rolstoel aan te passen. Zo weet ik bij van Ghana (waar ik mijn afstudeeropdracht heb gedaan) dat ze daar een project hadden waarbij van papiermaché aanpassingen voor in de stoel op maat werden gemaakt!

Dinsdagmiddag hebben we voor het eerst het spel Twister gespeeld (dat had mijn vader meegegeven vanuit Nederland). Het was superleuk!we speelden het wel met aangepaste regels, anders werd het te ingewikkeld. Maar iedereen was erg enthousiast! In het vuur van het spel ging er weleens wat mis..Zo riep ik bijv tegen een jongetje:' Your other leg on the green circle!' Keek hij me vervolgens beteuterd aan en wees in de richting van zijn been. Bleek het geamputeerd te zijn.. Oeps, even niet aan gedacht!
Verder ben ik nog bij een jochie geweest wat erg verbrand is. Hij heeft hete aardappels over zijn borst en benen gekregen. Zo zielig: hij lag in z'n blootje op bed, de wonden ingezalfd en handen vastgebonden omdat hij niet aan de wonden mag komen. Gelukkig geneest het aardig.. Maar hij lag te jammeren, deels van de pijn, deels ook van de verveling en dat hij zich amper kon bewegen den ik..

Iedere dag is eigenlijk weer zo anders!Er gebeurd altijd wel weer wat onverwachts. En ook de planning van de lessen van de classes hebben veel invloed op het reilen en zeilen bij de fysio. Op woensdag waren de laatste toetsen gedaan en op donderdag werden deze nagekeken. Daar waren je leerkrachten dus druk mee en daarom hadden de kinderen gewoon vrij! Er hangt ook zo'n typisch ‘we hebben bijna grote vakantie'- sfeertje. De juffen die dit lezen zullen het wel herkennen..
We proberen nog een beetje orde te handhaven, zodat de kinderen wel gewoon goede therapie krijgen. Ik had de oudere meisjes een springtouw gegeven (wat ik meegekregen had vanuit Nederland) en daar hebben ze zich prima mee vermaakt.

Maar er zijn ook momenten dat we de kinderen gewoon binnen laten en ze laten spelen. Daar moest ik wel even een knop voor omzetten, want het is dan ineens ook zo chaotisch..Maar ik dacht: wat maakt het uit, als ik zo'n kind was zou ik ook daar willen spelen waar het gewoon het leukst is: de fysioruimte met ballen, matten, etc! daarna heb ik de grootste lol met ze gehad: een beetje dansen of met mijn fototoestel een filmpje maken of een balspel.. Aandacht geven is tenslotte ook belangrijk, toch?
Op fysiotherapie gebied leer ik best veel bij. Ik ervaar nu dingen die ik eerst alleen uit de boekjes kende. Hoe voelt het als zo'n kindje bijna volledig verlamd is (eindgevoel vd beweging), extreme spasmes of ongecoördineerde bewegingen bij kinderen met athethoide vorm van CP. En daardoor leer ik oefeningen/ andere behandelvormen toe te passen. Soms gewoon uitproberen (try and error), of overleg ik met de fysiotherapeuten hier of ik kijk hoe het bij andere, vergelijkbare behandelingen gaat.
Ik heb een verslag gelezen over een patiënt, geschreven door één van de studenten en daardoor snap ik wel een beetje meer hoe zij denken. Hij had de theorie heel uitgebreid omschreven, alles getest en onderzocht wat er maar te onderzoeken viel. (Relevant of niet.) De doelen en behandelmethodes en de onderbouwing daarvan waren daarentegen veel korter beschreven. En ook de doelen niet praktisch omschreven of meetbaar of het doel wel behaald was. Het laat wel mooi het verschil zien tussen de opleiding in Nederland en hier in Kenia. Ik vind het super hoeveel kennis zij hebben, maar in Nederland wordt meer gehamerd op het ‘klinisch redeneren' en het omzetten van theorie naar praktijk.
Over die student gesproken. Ik moest vandaag zo lachen: hij wilde graag met me op de foto als afscheid (de studenten zijn nl morgen voor het laatst, daarna gaan ze weer naar een ander stage adres). Nou prima. Wij samen op de foto. Ook nog in één keer gelukt, vond ik. Daar dacht hij alleen anders over. Hij wilde nog een keer, maar dan met het licht uit. Ik dacht : Huh?wat nou dan? Maar okee, licht uit. Vervolgens pakte hij mijn hand... Dat vond ik uiteraard niet zo nodig.
Vervolgens keken we even of de foto zo beter was. En wat bleek? Ik stond er wel duidelijk op, maar hij niet..Door zijn donkere velletje viel hij niet meer op

Verder heb ik met Edith nog even over mijn afscheid gepraat. Volgende week donderdag sluit de school en worden de kinderen opgehaald. Wij zullen de oudere kinderen en alle ouders van de kinderen die bij ons in therapie zijn zoveel mogelijk instrueren over de verzorging van de kinderen thuis en ze een oefenprogramma meegeven. Ik vind het zelf leuk om alle kids een cadeautje te geven: bellenblaas en stickers en wat lekkers ofzo. En voor de grotere kinderen een mooie pen o.i.d. in plaats van bellenblaas.
Edith noemde ook nog wat dingen op die ze bij de fysiotherapeuten zelf eigenlijk erg hard nodig hadden. Zoals: gewichtjes: van 0.5 of 1 kg (nu hebben ze er alleen één van 2 kg en één van 4. Veel te zwaar voor de meeste kinderen). Of verzwaringsvestjes/banden voor om de polsen/benen (voor degenen die geen gewicht kunnen vasthouden) of knijpballetjes om de kracht in de handen te verbeteren. Ze had het zelfs over een pully apparaat.
Ik keek daar wel een beetje van op; dat ze zomaar met dat lijstje kwam. Ik ben toch geen wandelend geldboompje?Maargoed, eigenlijk had ik er zelf overnagedacht en wilde ik wat gewichtjes en ballen gaan kopen als cadeau voor de fysio's . KHad dat als verrassing willen doen. Toch is het zo ook wel handig: Edith en ik gaan volgende week een middagje naar town en gaan dan naar winkels waar je dat soort spulletjes kunt halen. Ik weet zelf niet waar dat zou kunnen, dus dit is een gezellig en praktische oplossing!
Mocht je dit nu lezen en het leuk vinden om een bijdrage te leveren voor zo iets concreets: mail me dan even!

Nou, t is een lang verhaal geworden.. Ik kijk weer uit naar jullie berichtjes!Ben natuurlijk ook erg benieuwd naar het reilen en zeilen in Nederland, alle nieuwtjes etc..!

Weekend: Diani Beach, Mariakani, Haller Park en Pirates..

Tijdens de voorbereidingen voor de Kenia-reis had ik natuurlijk ook naar bezienswaardigheden en activiteiten voor in de vrije tijd gekeken. Toen had ik al in mijn capitoolgidsje gelezen dat Diani Beach een van de mooiste stranden bij Mombasa was, waar je kon duiken, snorkelen etc.etc. T huis had ik dus al een beetje mijn zinnen gezet op een tripje naar deze plaats..
Zaterdag was het dan zover: met z'n zessen ( vier doingooodvrijwilligers: Laura, Yvonne, Mirjam en ik en twee andere Nederlandse vrijwilligsters die we hier ontmoet hebben: Alien en Petra) vertrokken we richting Diani. Om daar te komen, moesten we met de ferry de rivier oversteken. Dat was al een happening op zich!Moet je voorstellen: hordes donkere mensen, met handkarren, fietsen, zakken meel of aardappels en 6 blanke meiden die allemaal staan te dringen om op die boot te komen. Ik kreeg er echt zo ‘n ‘exodus-idee'bij! Wij waren de laatsen en stonden dus op de klep van de boot. En die ging (je raadt het al) bij het wegvaren omhoog!aahh!gelukkig ging-ie niet al te ver, waardoor we redelijk (al was het een beetje op een schuin vlak) konden blijven staan.
We kwamen veilig aan de overkant en daar volgde nog een ruim uur met de matatu: door groene heuvels met af en toe wat kleine dorpjes. Echt een verademing vergeleken met het drukke Mombasa!
Om de Beach te bereiken moesten we over een verlaten weggetje lopen, over het terrein van een oud, vervallen pensioen en paviljoen (beetje spookachtig was het wel..).Maar toen kwam de beloning: hagelwit strand, felblauwe zee en bijna geen toeristen!!
Vervolgens hebben we een mannetje gecharterd met een ‘glasboat' (boot met glazen bodem), waar we mee konden snorkelen. We gooiden onze afdingvaardigheden in de strijd en i.p.v. 1500 KSH per persoon, betaalde we nu 2500 KSH voor de boot (+snorkeluitrusting).Gedeeld door zes is...410 p.p!
het snorkelen vond ik super!echt een wereldje apart daar onderwater!Met zeesterren, zee-egels, slangen, veel vissen (o.a. Nemo) en koraal.Prachtig! De captain kreeg alleen geen fooi, want i.p.v de afgesproken 2 uur, zette hij ons na 1.5 uur al weer aan de wal.Eikel.

Na een luxe lunch in een strandrestaurant (waar twee enorme apen de prullenbakken bestormden) moest een deel van ons weer huiswaarts. Mirjam en ik gingen weer terug naar Mombasa i.v.m afspraken op zondag, de rest bleef nog een dagje.

Zondag zou ik met Betty (onze ‘huishoudster) naar haar kerk gaan. Dat is een echte ‘Swahili-gemeente: ‘Rependence & Hope- church.' Betty had tegen haar pastor enthousiast verteld dat ik mee zou komen. De pastor (een vrouw) moest in een andere gemeente preken, maar nodigde ons van harte uit om met haar mee te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. De pastor was al om 7 uur smorgens vertrokken en wij zouden om 9 uur per matatu ook die kant op gaan. Betty wist niet precies waar het was, maar er ging nog een gemeentelid mee, die de weg wel wist.
Nou, wij in de matatu richting town, toen nog een keertje overgestapt op de volgende, en vervolgens reden we de stad uit. En we bleven maar rijden (en stoppen voor nieuwe passagiers): we verwisselde de stad voor een industrieterrein en vervolgens veranderde de omgeving in een heuvelachtig landschap en de matatu bleef maar doorstomen..
Uiteindelijk belandden we in een klein dorpje: Mariakani. Erg armoedig: lemen hutjes/huizen met golfplaten daken. Daar was het kerkje. De dienst was al begonnen. Een mannetje was al enthousiast aan het vertellen en de gemeente liet veel Halleluja's en Amen's horen, dus ik verwachtte dat hij met z'n preek bezig was. (kvond het wel raar, want ik dacht dat er een vrouwelijke pastor voor zou gaan). Maar nee hoor: het was alleen nog maar de introductie en het verwelkomen van de echte pastor...!
De dienst was mooi: vooral het zingen!Acapella, met een voorzanger die een regel voorzingt en de gmeente die dat dan nazingt!Deels Engelse liederen, deels Swahili. Ook de preek was Swahili en Engels doorelkaar.
Om ongeveer kwart voor 1 kon ik écht mn aandacht er niet meer bij houden en bovendien had ik om 13.00 met Mirjam afgesproken om nog wat leuks te gaan doen. Die zat dus thuis te wachten..
Betty snapte het wel en zo zijn we zachtjes weer de kerk uitgeslopen (er waren er meer die eerder wegmoesten, hoor dus t was geen probleem).
Om half 3 waren we eindelijk weer in Mombasa..
Mirjam en ik zijn toen nog even naar het Hallerpark geweest. Een soort dierentuin, waar sommige dieren gewoon los rondlopen en anderen wel achter een hekje/ gracht zitten. Er waren o.a. enorme schildpadden: niet normaal zo groot!Ze kunnen wel 300 jaar oud worden! verder hadden ze veel apen (irritant, kun je niet eens fatsoenlijk een broodje eten), hippo's, giraffen (die we niet konden vinden. Heel raar: we snapten er niets van: hoe kun je die beesten nu over het hoofd zien?), krokodillen, buffels en nog wat kleine dieren.
Echt een zondagse boswandeling,(net als thuis)alleen de bomen verschillen wel iets van de Nederlandse...
Tot slot gingen we nog even naar het dichtstbijzijnde strand: Pirates Beach. Dat is het ‘openbare' strand, waar op zondag alle Keniaanse gezinnen naar toe gaan. En volgens mij was inderdaad heel Mombasa op het strand en in de zee te vinden. Overal waar je keek: allemaal zwarte poppetjes. We voelden ons wel een tikje ongemakkelijk.. En heel erg bleek!
Het mocht de pret niet drukken: ik vond het nog steeds heerlijk om als afsluiting van het weekend nog ff de zee te zien!

Eerste weekje zit erop!!

Zo, mijn eerste werkweek zit erop!
De afgelopen dagen heb ik heerlijk gewerkt! Woensdag was Gérald, een van de fysio's ziek, en Edith (de andere fysiotherapeut) was wat later, dus moest ik de boel opstarten. Samen met Love besloten we dat er per keer 6 kinderen tegelijk naar binnen mochten voor therapie. Het eerste uur moest ik meer voor politieagent spelen en kinderen naar buiten sturen, dan dat ik rustig kon behandelen. Maar daarna werkte het als een trein!Heerlijk: een beetje rust in de tent en echt aandacht kunnen geven aan het kind waar je mee bezig bent!
De studenten zijn erg leergierig, met name één jongen. Hij stelt me allerlei ingewikkelde vragen, voor al over de theorie. Bijv. toen we een jongetje aan het behandelen waren die in zijn armen wel kracht en gevoel heeft , maar in zijn benen niet, vroeg hij: ‘welk deel van de hersenen is nu aangetast?Zou het t mediale of laterale of intermediale deel van het cerebellum zijn of is het iets anders?'
Dan moet ik ook even achter m'n oor krabben. Dat soort antwoorden schud ik ook niet uit mn mouw! Over het algemeen merk ik dat de studenten (en ook de fysiotherapeuten ) veel kennis hebben van anatomie en alle ziektebeelden. Maar vergeleken met de opleiding in Nederland, zijn zij minder gericht op het functioneel toepassen ervan. Ik merk wel dat ik het heel leuk vind om dingen uit te leggen, samen bezig te zijn met het vormgeven van een behandeling.
Ook samenwerken met Love is heel prettig. Zo is er een meisje (Risika) die met name oefent om te gaan staan en te lopen. Zij draagt twee spalken, waardoor haar benen kaarsrecht komen te zijn (geen mogelijkheid om te buigen). Haar benen zijn eigenlijk niet het hoofdprobleem: dat zijn haar voetjes. Die zijn wat vervormd en de stand is ook niet goed: ze loopt ahw op de binnenkant van haar voeten. Toch zijn haar voetjes nog niet vergroeid. Je kunt ze passief nog terugbewegen naar de normaalstand. Dus nu is het tijd voor actie!voordat er een contractuur ontstaat! Daarom heb ik aan Love gevraagd of hij kan zorgen dat zij speciale schoenen krijgt, waardoor haar voeten op de juiste plekken steun krijgen. Zodat ze weer kan staan en lopen m.b.v. een looprek/rollator. Zonder die spalken!
En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Het is ff wennen, maar na een paar dagen merk ik toch dat ik steeds creatiever word. Met de weinige middelen die er zijn, toch oefeningen bedenken. Of zonder woorden proberen het kind te betrekken bij de therapie.
Woensdag werd ik plotseling meegeroepen naar de slaapzaal. Daar lag een jongetje doodziek op bed. Koorts, pijn, en één voor één schenen zijn spieren uit te vallen. En dat in hele korte tijd: binnen enkele dagen kon hij zijn benen niet meer bewegen en nu was de kracht uit zijn handen en armen aan het verdwijnen. Heftig om te zien!
Toen werd mij gevraagd wat er aan de hand zou kunnen zijn!Alsof ik als fysio eventjes zo één twee drie een diagnose kan stellen!!
Ik voelde me zo machteloos!ik kon op dat moment voor het jochie ook niet veel doen. Behalve even aan de nurse die er rondliep vragen of er alsjeblieft even een laken over hem heen gelegd kon worden, omdat hij onder de vliegen zat.
Tja, die vliegen: vreselijk irritant!Vooral de kinderen die hun speeksel laten lopen zijn voor de vliegen erg aantrekkelijk. kwijl + vliegen= vliegen rond het hoofd, in het gezicht, in de mondhoeken: de rillingen lopen nog weleens over mn rug!
De bellenblaas en de stickertjes die jullie hebben meegegeven vinden ze fantastisch!Vooral van bellenblazen gaande kidshelemaal uit hun dak! In de pauze of ‘smiddags als het wat rustiger is qua therapie ga ik meestal even wat leuke dingen doen met de kinderen: liedjes zingen, een balspel doen, of dus bellen blazen.
met een aantal andere medewerkers van Port Reiz heb ik ook leuk contact. Zo ga ik altijd smorgens vroeg even kletsen met Dorka, de receptioniste. Of met madam Mercy, het hoofd van de school. Erg gezellig.
Dorka vertelde me gister hoe het leven van een Keniaanse vrouw eruit ziet. Getrouwd zijn is belangrijk, dus trouwen willen ze wel. Maar zodra het huwelijk gesloten is, begint ‘de ellende'. Het is gebruikelijk dat de vrouw om 4 à 5 uur smorgens opstaat. Ze gaat dan het huishouden doen, de was, en kookt alvast (voor lunch en avondeten).Vervolgens maakt ze het ontbijt klaar en gaat de kinderen klaar maken voor school. Manlief stapt uit zijn bed, kleedt zich aan, eet zn ontbijt dat netjes voor hem klaar gezet is en vertrekt naar zijn werk. Als de vrouw ook mag werken, gaat zij (als de kinderen naar school zijn) ook naar haar werk. Als ze thuis komt ( en onderweg de boodschappen al gedaan heeft) is er voor haar weer de zorg voor haar kinderen. Ook moet het eten klaar staan voor haar man. Die komt thuis, legt zijn voeten op tafel en zegt: waar is mn eten?Hij voert niets bijzonders meer uit (is moe van zn werk, dus mag uitrusten). Terwijl de vrouw zich een slag in de rondte werkt om de kinderen op bed te leggen en de boel op orde te krijgen. Totdat ze uiteindelijk om een uur of 11 uitgeput in bed valt. Onvoorstelbaar toch? En de vrouwen pikken het ook nog, want nooit getrouwd zijn schijnt ook een schande te zijn.
Veel van de vrouwen die ik gesproken heb zijn ‘single mum'. Hun man had er na een tijdje genoeg van en vertrok naar vrouw nr. 2. Echt: de mentaliteit van veel mannen hier...

Kortom: veel indrukken op een dag! ik leer veel! En ik geniet ook echt!
Al is het soms ook een beetje minder relaxt: Zo hadden wein het Doingooodhuiseerst een dag geen elektriciteit. En nu hebben we al meer dan een dag geen water!Dat is best ff behelpen. En het was vandaag zo'n 35 graden.Ik plak aan alle kanten.. Als ik één wens mag doen, dan is het een verfrissende douche. En wens nr 2 zou een toilet zijn met water, zodat doorspoelen weer mogelijk wordt ;-)
Achja, het klinkt vast wat cliché , maar ik zal dat soort luxe in Nederland weer extra waarderen!

Eerste werkdagen!

De eerste werkdagen op Port Reizschool zitten erop!
Maandag morgen vertrokken we al om 6.50, omdat we écht op tijd wilden zijn. Ik moest om 8.30 beginnen, maar (LET OP!!) we waren er al om 8.00 uur!!! Jawel: Kenia heeft zelfs een positieve invloed op mijn te laatkom/net op het nippertje binnenrennen-gedrag!!
De kinderen van Port Reiz hebben deze week vrij van school omdat class 8 examens heeft (eindexamens van de lagere school). Snap de logica niet helemaal, maar goed...
De consequentie voor de fysiotherapie is dat álle kinderen nu naar de fysioruimte komen. (snap ik ook de logica niet helemaal van. Ja, ksnap wel dat de kinderen nu wat te doen hebben, maar praktisch is anders!)
Voordat het half negen was, kwam ik een teacher tegen van de opleiding fysiotherapie. Die opleiding zelf zit in een ander gebouw aan de overkant van de straat. Maar wegens ruimtegebrek zit één klas op het terrein van Port Reiz. Leuk gesprek gehad met de teacher, en vervolgens werd ik tot mijn schrik meegenomen naar het lokaal en voor een volle klas gezet! Met de boodschap: ‘Say hi to the class en tell something about physiotherapy in Holland.' Yeah right.
Maargoed, ik hield een gezellig praatje en vervolgens wilde met name de teacher van alles weten. Bijv. of het écht waar was dat er in Nederland DIERENfysiotherapie bestond... Dat vonden ze toch wel echt bizar!
Eenmaal in de fysioruimte aangekomen, kwam er na een paar minuten een invasie van kinderen binnen: al kruipend, in een rolstoel, hinkelend met krukken en sommigen lopend. De meesten gingen op de matten zitten of liggen (of werden daarop gelegd). Gevolg: geen ruimte om nog fatsoenlijk te behandelen.
Het was wel ff omschakelen. Ik kreeg wel wat informatie over ieder kind waar ik mee ging oefenen, o.a. wat hij of zij voor beperkingen had, evt. de oorzaak, en wat de doelen en middelen van de behandeling waren.
Er wordt zoveel mogelijk nagestreefd dat het kind zich zo zelfstandig mogelijk kan redden. Dat is positief. Of het altijd reëel is, is een andere vraag..
Favoriet bij de fysio's in Kenia is ‘Passive Stretching'. Die term kon ik na een dag echt niet meer horen. Kinderen met vergroeiingen of spastische ledematen worden op zeer hardhandige wijze gerekt, tot over de pijngrens. Vreselijk om te zien en het gehuil van de kinderen te horen. En ook onnodig in mijn ogen. In Nederland wordt in die gevallen op andere manieren geprobeerd de spasmes te remmen en de bewegingsvrijheid zo groot mogelijk te houden.
De studenten worden al snel vrij gelaten: even een voorbeeld en dan mogen ze het zelf doen, zonder dat er meegekeken wordt. Ik was van plan om de eerste dagen echt rustig te kijken hoe de anderen het deden, zonder commentaar te leveren o.i.d. Maar dat is niet helemaal gelukt. Ik heb (wel op een respectvolle manier) uitgelegd hoe bep. handvattingen anders kunnen . En vragen als: hoe doen jullie het in Holland? vind ik ook erg fijn. Kan ik mooi aangeven wat de verschillen zijn en waarom.
Verder leer ik zeker ook van de fysiotherapeuten hier. De handicaps zijn hier soms zo ernstig, dat heb ik gewoon nog nooit gezien. Voeten die bijna 180 gr gedraaid zijn, ruggen die enorm vergroeid zijn, of kindjes met spina bifida waar op de rug een enorme bult uitpuilt. En dan weet ik soms ook gewoon even niet waar ik moet beginnen.. (maarja, drie keer raden wat 7 van de 10 keer voor geantwoord wordt als ik vraag wat er qua behandeling gedaan wordt.. (zie +/- 15 regels hierboven))
De kinderen zijn gewoon .. kinderen: soms grappig, lief, soms met elkaar aan het klieren, soms een tikkie lastig...Echtwaar: wat voor vergroeiingen ze ook hebben, ze kunnen er tijdens het stoeien altijd nog wel een bochtje extra indraaien;-).
t is wel een beetje wennen aan de vliegen (irritante beesten!!), het kwijl- en poep en plas-gehalte + bijbehorende geuren..Kinderen hebben meestal geen pamper aan, soms ook geen onderbroek, dus ze lopen vaak in natte jurkjes / broeken. M'n flesje desinfecterende gel is onmisbaar.. Er is trouwens geen stromend water. Als je je handen wilt wassen of het toilet door wilt spoelen,schep je met een beker wat water uit een emmer en daarmee spoel je dan!

De werkdagen zijn van 8.30 tot 16.00. Met tussen de middag een riante pauze van 12.30 tot 14.00 uur. Er wordt dan warm gegeten en de kinderen kunnen dan even rusten of spelen. De staff eet ook warm. Daardoor heb ik deze week voor het eerst Keniaans gegeten: gisteren Ugali =spinazie met bruine bonen in een soort bruine jus (de spinazie was lekker)met gestampt maismeel (nogal smakeloos, dus zeker wel te eten) en vandaag rijst met bruinebonen en iets bruins waar vlees in dreef (daar heb ik voor bedankt) plus gebakken kool met tomaatprutje en een banaan.
Men is ook dol op chai: thee met melk en suiker. De thee wordt in een thermoskan gedaan en dat staat dan de hele dag. 's Morgen is het best okee (als er suiker in zit tenminste), smiddags sla ik de chai liever over ;-)
De werkdag zat er om 15.00 al op!het merendeel van de kinderen was smorgens al geweest, dus smiddags was het zo rustig dat we op tijd zijn gestopt.

Vandaag, dinsdag, was een soortgelijke dag als gister. Ik voelde me zelf wel relaxter. Kon wat makkelijker al het achtergrondlawaai ‘uitzetten' en me focussen op ‘mijn' kind. Vandaag was soms wel een geduldoefening.. Sommige kinderen hebben ook een gedragsstoornis of zijn in ieder geval of in hun eigen wereldje of hyperactief- negatieve aandachtvragend - en niet reagerend op wat je zegt. Buiten de deur zetten helpt niet, want ze rennen net zo hard weer naar binnen.
Het behandelen zelf vind ik erg leuk: heerlijk met de kinderen bezig zijn, ze stimuleren, complimentjes geven Ik probeer zoveel mogelijk actief te oefenen of in het geval dat het niet kan, ze te betrekken bij de therapie. Dat zijn ze niet zo gewend. Sommigen gaan al automatisch op de rug liggen, om gerekt te worden en snappen dan niet dat ik wat anders wil.. Er zijn best wat middelen om bij de therapie te gebruiken: balletjes, of opgerold verband, er is een oude loopbrug, puzzels..
's middags was het nog rustiger dan gister. De kinderen die er waren, hadden smorgens al therapie gehad. Toen ben ik maar met ze gaan spelen: een balspel en bellenblazen met de potjes die ik uit Nederland heb meegenomen. Wat trouwens tof was: tijdens dat spel met de bal was het meisje wat het minst luistert en het meest negatieve aandacht vraagt, helemaal enthousiast en deed superleuk mee! Zo fijn!en meteen een mooi middel om in het vervolg nog eens te gebruiken!
Vandaag kon ik om 15.30 naar huis. Ik heb wel voorgesteld om de groepen morgen te splitsen, in overleg met de housemama's/ housekeepers, die de kinderen overdag begeleiden. Zij moeten dan maar de helft van de kinderen naar therapie sturen en de andere helft zelf vermaken. Dan kan de ene helft van de klas smorgens komen en de andere klas smiddags! De fysiotherapeuten en Love (zo heet de instrumentmaker) vonden het een goed idee. Ben benieuwd hoe het morgen gaat!
Ik houd jullie op de hoogte!!

Bedankt nogmaals voor jullie berichtjes!! Echt super!want ookal mis ik Nederland niet zo erg: JULLIE mis ik e wel en dat is niet altijd makkelijk. (haha, ik ben pas een weekje weg, maar toch..)

Weekend..

Zaterdag 5 november

's ochtends ben ik naar Bombolulu Workshops and cultural centre geweest. Dat was een kleine 3 km van Nyali Nakumatt vandaan, dus ik dacht: ik ga wel lekker lopen!Was ook prima te doen, totdat ik een dronken man tegen kwam, die ik vervolgens niet meer kwijt raakte. Hij begon steeds opdringeriger te worden (‘God bless you, I love you I wanna marry you' etc.) en pakte mijn hand, dus ik wist echt even niet wat ik moest doen. Gelukkig zaten er langs de weg drie vrouwen/meisjes onder een afdakje. Snel ben ik daar naar toe gelopen en naast hen gaan zitten. Ze snapten mijn situatie wel en probeerden in het Swahili aan de man duidelijk te maken dat hij moest ophoepelen en dat ik al getrouwd was.. (Ik heb maar even een leugentje om bestwil gedaan en ben een beetje op de zaken vooruit gelopen. Anton, hoop dat je t niet erg vindt). Er moesten nog twee andere mannen aan te pas komen en er dreigde bijna een gevecht los te breken, voordat de dronken kerel eindelijk afdroop.
Onder begeleiding van één van mijn ‘redders' ben ik weer verder gegaan naar Bombolulu.
Het cultural centre is onderdeel van APDK (een revalidatiecentrum). Mensen met een beperking werken daar o.a. in naaiateliers, bij de houtbewerking of maken allerlei dingen van leer (tassen, sleutelhangers etc.)Verder is er nog een kinderopvangcentrum, waar jonge gehandicapte kinderen terecht kunnen voor revalidatie. Supermooi opgezet allemaal! Naast het centrum is er ook een gewone wijk waar Kenianen wonen (hutjes/ eenvoudige huisjes).
ik vond het heerlijk om in Bombolulu rond te slenteren en echt even onderdeel te zijn van het keniaanse dorpssfeertje.
De terugweg wilde ik weer gewoon te voet doen. Maar na een kilometertje zag ik ineens weer die dronken man opduiken. Ik maakte dus snel rechtsomkeert en heb de eerste de beste matatu gepakt!

Om een uurtje of één was ik weer terug. Inmiddels waren de andere vrijwilligers teruggekomen van hun safari. Fijn om niet meer alleen te zijn!Even een overgang: ineens met vier meiden... Mirjam slaapt ook in het Doingooodhuis, Laura dit weekend ook (maar zij zit normaal gesproken in Blessed Camp, drie uur reizen verderop) en Ivonne verblijft in een gastgezin.
Wat echt relaxt is: zij weten al veel meer de weg, kennen veel meer Keniaanse gebruiken en zo werd ik binnen no time heel wat wijzer! S middags ben ik met Mirjam naar Pirates geweest, het ‘openbare' strand, met veel leuke kraampjes waar van alles verkocht wordt. Met z'n tweeën is het veel minder vervelend om constant aangesproken te worden en kon ik ook wel de lol er van inzien. Mijn eerste echte afdingervaring opgedaan. Daar moet ik wel aan wennen hoor: ik vind het nog een beetje genânt, om minder te vragen en gewoon weg te lopen als de prijs je niet bevalt.

Maar al met al heb ik een ontspannen weekenddagje gehad !

Zondagmorgen ben ik met de andere vrijwilligers naar een kerk geweest: Crossroads church. Een grote evangelische gemeente. De dienst was een beetje vergelijkbaar met een dienst in een evangelische gemeente in Nederland.
Daarna weer heerlijk een strandmiddagje gehad.
En dan morgen : mijn eerste werkdag!!!Spannend!!

intro op Port Reiz school

Mombasa, vrijdag 4 november 2011

Midden in de nacht werd ik wakker van een enorm geraas boven mijn hoofd. Het bleek te regenen: met tropische bakken kwam het uit delucht! Ik hoopte nog dat het smorgens droog zou zijn, maar helaas..
Mechak kwam me om een uurtjeof 8 ophalen om naar Port Reizschool te gaan. Ik vond het wel relaxt dat hij meeging, omdat ik er nog nooit geweest was en dus ook de weg niet precies wist. Uiteraard gingen we weer met de matatu. We zijn in totaal zo'n 1,5 uur onderweg geweest. Dat wordt dus voortaan best vroeg opstaan, want normaal gesproken moet ik om 8.30 beginnen met de eerste behandelingen...
Onderweg werd Mechaks telefoon gejat: echt in een seconde!Meegegrist door het open raampje van de matatu. Ik had het niet eens door, zó snel ging het. Ik hoorde wel een klap, maar dacht dat er iemand van een andere auto op het raam sloeg ofzo (die busjes rijden rakelings langs elkaar, vanuit allerlei richtingen dus dat had makkelijk gekund). Alle mede passagiers reageerden zéér verontwaardigd en er werd van alle kanten geprobeerd de dader te traceren. Tot nu toe zonder resultaat.
Port Reiz school is wat hoger gelegen, aan de kust.Mooi uitzicht over de zee dus! We werden ontvangen door het hoofd van de teachers, die ons het één en ander uitlegde over het reilen en zeilen binnen de school en over de kinderen en hun (dis)abilities.
Er zijn veel kinderen met verschillende aandoeningen, zoals: CP, polio, spina bifida, amputaties (o.a. door ernstige brandwonden), CVA, klompvoetjes, andere vormen van hersenletsel etc.
Ik zal bij de fysiotherapie de meeste van deze kinderen onder behandeling krijgen. Er lopen momenteel ook een aantal studenten van de keniaanse opleiding voor fysiotherapie rond. Zij worden begeleid door de twee fysiotherapeuten van Port Rezschool. Daardoor hebben zij minder aandacht/tijd voor de behandelingen, dus mijn hulp kunnen ze best gebruiken.
We kregen een rondleiding door de school. Er zijn verschillende klassen: 2 special classes, voor ernstig beperkte kinderen, 8 ‘normale' schoolklassen die het reguliere onderwijsprogramma volgen, 2 nursery classes (peuterschool) en daarnaast is er de ruimte voor fysiotherapie. De kinderen slapen ook op port Reiz, dus er zijn ook meiden- en jongens slaapkamers + badkamers. Plus natuurlijk een keuken en een eetzaal. Al met al een heel terrein vol dus!
Het is allemaal mooi opgezet, hoewel het voor onze begrippen bestwel ouderwets is, alsof je even terug gaat naar de jaren 60/70 ofzo. Wel aangrijpend om al die kinderen zo te zien. Bijv. lag er een jongetje op de grond (ja gewoon op de betonnen vloer) beentjes in spalkjes, spastische armpjes, hoofd in z'n nek: vreselijke houding zonder enige steun. En wat zo zielig was: allemaal vliegen op z'n koppie, ja zelfs z'n mond zal helemaal vol.Afschuwelijk..
De ruimte van de fysiotherapie is mooi: fris geschilderd, matten op de grond.
Ik zag de studenten bezig met behandeling van een meisje, met vergroeiingen in haar knieën (flexie-contracturen). Zij werd op een behoorlijk stevige manier (en dan druk ik het nog zacht uit) gerekt, met een handvatting waar ik mn assesments niet mee zou halen.. Brr. Maarja, dat is nu even mijn eerste indruk. Ik ben van plan om gewoon de eerste week eens te gaan kijken hoe de fysio's het gewend zijn. Mijn behandelingen vorm te geven in dezelfde lijn,maar wel op een manier dat ik er zelf achter kan staan. En evt. verschillen van inzicht te bespreken.
De terugweg heb ik voor het eerst zelf de matatu gepakt (en veilig op de juiste plek aangekomen).
Vanavond ben ik met Mechak naar een fellowship van een jeugdgroep van zijn kerk geweest. Prachtig om zomaar, aan de andere kant van de wereld, met een groep mensen die in dezelfde God geloven, voor Hem te zingen en samen te bidden!kippevelmomentje! Was ook leuk om nieuwe contacten te maken: erg gezellig!
Toen ik thuis kwam, viel de electriciteit uit!dat was ff spannend! Met een lampje (overdag opgeladen door de zon) kon ik een klein beetje zien en wat olielampjes vinden.. Kon ik meteen ff checken welke werkte en welke niet. Gelukkig knipten na een korte tijd de lampen alweer aan.Gelukkig maar, want echt romantisch was het nou ook weer niet in mn eentje!
morgen komen de meiden terug van safari! Gezellig!