Na het ‘Mobile Clinic- avontuur' begon voor mij ‘Het Grote Aftellen ‘... Nog maar drie (of eigenlijk: twee-en halve dag) te gaan voor dat ik weer moet vertrekken naar Nederland!!
ik probeerde er niet teveel aan te denken, want ik had echt heeeelemaal geen zin om afscheid te nemen van Kenia!!
Donderdag op vrijdagnacht kwamen er twee nieuwe vrijwilligers aan . Zij verblijven ook in het Doingoodhuis: gezellig! Ik was wel een beetje jaloers hoor: zij staan nog aan het begin van de Kenia-periode, terwijl de mijne bijna afgelopen is!
De laatste dagen heb ik genoten van de zon, het strand en lekker gechilled in het zwembad van hotel Reef!Natuurlijk ben ik ook nog even naar town geweest en heb daar een prachtige Kanga gescoord, als aandenken voor mezelf. Als ik dan straks heimwee heb naar Kenia, dan heb ik toch iets tastbaars Afrikaans en kan ik me weer even terugwanen in Mombasa met de prachtige vrouwen in hun kleurrijke kleding!
Zondagmorgen voor de laatste keer naar de Crossroadchurch met Yvonne en Laura. Smiddags de laatste strandwandeling en alle Keniaanse kennissen/vrienden even gedag zeggen. Wel grappig: alle Kenianen vragen: wanneer kom je weer terug? Net of dat vanzelfsprekend is...
Oja, ik heb ook nog even een huwelijkskandidaat voor mijn zusje geregeld. (Annerie: dat wist je nog niet: maar bij deze: er wacht een man op je in Mombasa!)
En om 17.00 was het dan toch echt zo ver: de ‘taxi' van Peter en Nancy reed voor. En na een afscheidsfotosessie en afscheidsknuffels reden we richting Mombasa Airport.

Daar was het superdruk!Het bleek dat er de hele dag al vluchten gecanceld en vertraagd waren. De mijne leek nog op tijd te vertrekken.
Ik had al online ingecheckt en sloot me daarom aan bij de rij voor de balie ‘drop off baggage'. Na ruim een half uur wachten, zonder dat ik nog een stap voorwaarts had gezet, hoorde ik een airportmedewerker roepen: ‘Amsterdam? Amsterdam?'. Ik werd wakker uit mijn ‘wacht-slaap-stand' en zwaaide enthousiast naar de man: ‘Yes:I'm going to Amsterdam!'
Het bleek dat ik in de verkeerde rij stond. De vriendelijke man plaatste me vervolgens ergens midden in een andere wachtrij en verzekerde me ervan dat ik echt hier mocht gaan staan. Ondanks alle wachtenden achter me.
Ik vond het allang best: dat schoot tenminste lekker op!
Maar helaas: na een tijd (toen de medewerker uit beeld was verdwenen) werd ik dringend verzocht door een nogal onvriendelijke man achter me om gewoon helemaal achteraan te sluiten.
Hij deed net of ik de meest egoïstische, brutaalste persoon van de wereld was..
Bijna in tranen sleepte ik al mijn bagage mee naar het einde van de rij. En zo stond ik daar: kilometers verwijderd van de incheckbalie..
Het maakt in Mombasa trouwens niet uit of je al online ingecheckt hebt of niet: iedereen staat in dezelfde rij. Hoezo omslachtig..?!
Intussen verscheen op een schermpje de mededeling dat mijn vlucht naar Nairobi een uur vertraging had. Prima: anders zou ik hem gemist hebben door de lange wachttijd.
Twee uur later werd ik door weer een andere medewerker weer in een andere rij gezet. De reden: omdat ik al ingecheckt had. Echtwaar: ik snapte er helemaal niets meer van en had het helemaal gehad met het wachten en alle onduidelijkheid en het slome gedoe van de mensen achter de balie.
Om kwart over 8 was ik eindelijk aan de beurt! De dame die mijn spullen incheckte zei pinnig tegen me: je bent veel te laat: je moet allang gaan boarden: het vliegtuig vertrekt over enkele minuten!
Toen brak mijn klomp echt: ik sta al die tijd keurig te wachten en alle aanwijzingen van het personeel op te volgen, om op het laatst op mijn kop te krijgen dat ik te laat ben!Net alsof dat MIJN schuld is..!
Ik ben op mijn allersnelst naar boven gerend, weer door twee keuringspunten heen (weer al je elektronische spullen uit de tas halen, weer de laptop in een bakkie, riem af etc etc.) en eeeindelijk zat ik (nog net op tijd) in het vliegtuig!
Onderweg had ik een leuk gesprek met een Nederlandse vrouw. Zij was in Mombasa bij kennissen geweest die vlak bij Port Reizschool een kindertehuis, een opvang voor straatjongeren en een nurseryschool runden.
Zij reisde net als ik ook via Nairobi en Parijs naar Amsterdam, dus dat was fijn!konden we de rest van de route samen optrekken!
In Nairobi stonden we braaf te wachten bij de bagageband, waar onze koffers niet langs kwamen... Bleek dat die gewoon automatisch door werden gesluisd naar het volgende vliegtuig. Ik had er niet zo'n goed gevoel bij. Dit kwam omdat iedereen die we hadden gesproken ons op het hart had gedrukt om ten alle tijden bij het overstappen de bagage op te halen en weer opnieuw in te checken.
Maarja, alle airportmensen verzekerden ons ervan dat het écht goed zou komen. Dus er zat niet anders op dan hen maar te vertrouwen.
Keurig om 23.30 zaten we in het vliegtuig, dat vervolgens (een uur te laat) om 0.40 vertrok. Ik had enorme honger, want had de hele avond niks gegeten en ook was ik harstikke moe van al dat wachten. Ik was al bijna in slaap gevallen, toen de stewardessen ineens vrolijk langskwamen met een warme maaltijd!En dat om 01.00 snachts! Als toetje kregen we een bakkie koffie. Dat kon ik toch niet weerstaan... Maar het resultaat: ik was weer vol energie en klaarwakker!
na een paar uur pogingen doen om toch in slaap te vallen, werd ik door een lieve steward die me een extra dekentje kwam brengen, erop geattendeerd dat er schuin voor me veel relaxtere plaatsen vrij waren!Daar mocht ik gaan zitten: drie stoelen voor mezelf met meters beenruimte (geen stoelen voor me): geweldig!!
Zo werd het echt een ontspannen vlucht.
Tegen de morgen bleek dat we wel erg laat waren... Het zou spannend worden of ik mijn aansluitende vlucht in Parijs zou gaan halen..
Helaas; na een run naar de gate waar ik moest boarden voor de vlucht naar Amsterdam (die natuurlijk helemaal aan de andere kant van het vliegveld lag) bleek dat mijn vliegtuig al vertrokken was.
Eigenlijk wel leuk om ook eens mee te maken! Zonder problemen regelde een aardige Fransoos een nieuwe vlucht voor me. Ik kreeg zelfs een waardebon voor een gratis Petit dejeuner erbij!Met mijn gedachten nog op ‘Kenia- Swahili-stand riep ik vriendelijk: Asante sana! (heel erg bedankt) tegen hem. Waarop hij me erg vreemd aankeek... (en ik rood van schaamte om mijn vergissing nog snel even ‘merci' mompelde).
Om 11 uur smorgens landde ik dan toch echt op Nederlandse bodem! De koffers waren wonder boven wonder meegekomen! (respect voor de afdeling logistiek van alle luchtvaartmaatschappijen).
En zo werd ik even later platgeknuffeld door het welkomscomité (Anton en mijn moeder).
T is wel even wennen aan de winterse temperaturen hier.. zo'n 30 graden lager dan Mombasa. Mijn eerste missie voor deze dag: handschoenen kopen!
Maar ik moet zeggen: die kouwe wind om mijn oren heeft ook wel weer z'n charmes!

Als ik terugkijk op de periode in Kenia, dan ben ik erg dankbaar (beetje ‘oubollig' woord, maar ik kan geen ander woord bedenken dat beter uitdrukt wat ik wil zeggen) dat ik dit allemaal heb mee mogen maken! T was echt een bijzondere, intensieve tijd!
Zoveel mooie mensen en lieve kinderen ontmoet en zoveel mooie dingen gedaan!
Wat ik bijv. zo bijzonder vond om te zien, is dat veel mensen op hun manier stáán voor hun idealen, hun talenten gebruiken, hun passie volgen en hun werk doen op het plekje waar zij leven . Hoe klein of voor de maatschappij onbelangrijk die plaats ook is. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de jonge vrouwen die ik sprak, die weigeren te trouwen met de eerste de beste kerel die langskomt. Maar die gaan voor een man die écht van hen houdt, die ze vertrouwen en die niet na een paar jaar huwelijk en een paar kinderen verder vertrekt naar de volgende vrouw. Ook als dit betekent dat ze nu nog single zijn en als ongehuwde vrouw geen status hebben in de maatschappij.
Of de vrouwen die zich inzetten voor de mensen met HIV, met als doel het stigma wat op deze ‘besmette ‘ groep hangt , te verwijderen en om open voorlichting te kunnen geven en het onderwerp HIV/aids bespreekbaar te maken.
Of de mannen en vrouwen die keihard werken om voor hun gezin te zorgen: urenlang lopen om water te halen, te werken op het land , eten te koken etc.:ze hebben geen belangrijke baan ofzo, maar zetten zich dag in dag uit volledig in!
Wat ik daarvan geleerd is dat ook ik op mijn ‘onbelangrijke plaats' ook mijn talenten mag gebruiken. Mijn werk mag doen, liefde mag geven etc. Of dat nu in Nederland is of elders in de wereld, Ook al is dat misschien een druppel op de gloeiende plaat..
Wat ik verder mooi vond aan de Keniaanse cultuur is het ‘delen'. Er heerst geen (of in ieder geval minder) ‘ikke-ikke-ikke'-sfeertje. Ik heb me erg welkom gevoeld en vond het bijzonder om overal zo warm ontvangen te worden.
Tja en natuurlijk: de natuur, de zee, de zon: heerlijk!
Kortom: ik zal Kenia zeker gaan missen!

Ik wil iedereen die mijn blog heeft gelezen en heeft gereageerd erg bedanken! Ik vond het superleuk om alle berichtjes te lezen en zoveel mailtjes te krijgen!! Bedankt!
En wie weet komt er in de (nabije) toekomst weer een nieuw buitenlandavontuur!(als het aan mij ligt: graag!)
In dat geval mogen jullie weer via een weblog meegenieten!