Dag nr 3 van de Bush Camp is aangebroken!gisteravond heb ik besloten om nog één volle dag mee te gaan en dan in Taveta te overnachten. En dan vervolgens de bus te pakken richting Mombasa.

Na een lekker ontbijtje met een onmisbaar bakkie chai, begonnen we onze trip.
De eerste stop was net buiten Mwatate. En zoals zo vaak: geen patiënt voor ons te bekennen. Ik begin er al aan te wennen en had een boekje meegenomen om de tijd te doden. Toen ook het lezen me verveelde, ging ik het dorpje maar even verkennen. Zo leuk om het dorpse leven te proeven: hutjes met kinderen eromheen, een vader die een kolenvuurtje aan het stoken was om op te koken, moeders die zich met huishoudelijke dingen bezig houden: heerlijk eenvoudig.
Na een uur wachten, zonder een patiënt te zien, vertrokken we toch maar naar de volgende kliniek. We waren nog geen tien minuten onderweg of Peters telefoon ging: de patiënt was gearriveerd. Of we nog even terug wilden komen!

Bij het volgende ziekenhuisje was onze eerste patiënt een meisje van ongeveer één jaar oud. Dacht ik..
Ze bleek 5 jaar te zijn! Door ondervoeding heeft ze een grote groei-en ontwikkelingsachterstand. Haar moeder schijnt nog te leven, maar is ernstig ziek (aids) en niet in staat om voor haar kind te zorgen. Onze taak was nu om een plek voor haar te regelen waar ze zorg, voeding en liefde zal krijgen. Gelukkig waren er twee mannen in de kliniek aanwezig, die bij een weeshuiswerken.Zij zouden er voor zorgen dat ze daar opgevangen zou worden en medisch begeleid wordt (en ook getest wordt op HIV, want de kans is groot dat ook zij besmet is).

Verder hebben we deze dag ook enkele oude mannen op ons ‘spreekuur' gezien.. Leuk voor de afwisseling! Die oude kerels met hun verweerde gezichten: prachtig!

De rit ging voor een groot deel door het National Park Tsavo West. Nu had ik gratis en voor niks nog een safari! We hebben o.a. olifanten, zebra's en gazelle's gezien.
De weg was zeer slecht: zanderig, soms modderig, vol gaten.. Echt een avontuurlijk tochtje.
Onderweg keek ik mijn ogen uit. Niet alleen naar de dieren, maar ook toen we het national park uit waren ,was er van alles te zien: mannen die met een hakmes het land bewerken, een stel ossen die met een juk op aan het ploegen zijn, dorpjes waar nog echte stammen leven. Zo kwamen we bijv. een stokoude, gerimpelde vrouw tegen, die enorme oorlellen had met ontzettend grote gaten erin voor oorbellen.. dat zal wel kenmerkend zijn voor haar tribe, denk ik! Ze bedelde om geld of iets te eten. Door de droogte die er blijkbaar geweest was, hadden ze groot te kort aan voedsel
Er waren veel mensen te zien in armoedige omstandigheden, ze zien er soms ook ellendig uit: mager, uitgedroogd..

Een maal in Taveta gearriveerd, gingen we eerst opzoek naar een slaapplek. We vonden een guesthouse, die prima geprijst was, en toch erg luxe: met warm water en een ventilator !!Heerlijk!

Na de kamers te hebben geboekt gingen we weer aan t werk! Onderweg stuitten we op een vrachtwagen met pech: hij zat vast in de modder en versperde de doorgang.
Nu zijn wij als mobile clinic natuurlijk van alle markten thuis en waren we niet te beroerd om even een handje te helpen ;-) met een ketting tussen beide auto's probeerden we de vrachtwagen eruit te trekken. Helaas zonder resultaat..
Er waren vele helpende handen van andere bestuurders van wachtende autos of motoren. De één trok de vrachtwagen een stukje achteruit, de anderen schepten handenvol modder in de dieptste gaten en groeven in de weg. Door de felle zon droogde die modder supersnel en werd de kwaliteit van de weg weer beter!
Na wat geploeter ging er een gejuich op: de vrachtwagen was bevrijd!

Mijn laatste patiënt was een oude meneer, die diverse breuken had opgelopen. Hij was geopereerd en had een revalidatie periode achter de rug. Maar zijn been stond in een hele vreemde stand. Dat wilde hij allemaal graag laten zien, dus voor ik het wist zat hij met z'n broek op z'n enkels..
Hij was behoorlijk dronken en had veel praatjes.. Noemde me zijn dochter en ik moest zijn andere dochter (die in Mombasa woonde) ter plekke maar even bellen, dan konden we snel in mombasa wat afspreken..
Nou nee, bedankt!

op de terugweg hadden we mooi zicht op de Kilimanjaro! De hele auto ging uit z'n dak bij het zien van de sneeuw op de berg. Ik heb maar braaf meegejuicht,maar vond het niet zó spectaculair.. Om eerlijk te zijn: ik zag die sneeuw ook niet door de wolken die er omheen hingen. Ibrahim wilde wel even een foto voor me maken. En inderdaad : toen ik die bekeek zag ik toch nog de sneeuw!

Samen met Celina ben ik s avonds nog naar een echt Keniaanse markt geweesst. Dit is een happening die een keer in de maand plaats vindt en waar veel mensen uit de omgeving (en ook uit Tanzania) op af komen.
Normaal gesproken kun je hier als blanke maar beter niet komen, maar met mijn Keniaanse begeleidster was het geen probleem. Leuk hoor: overal waar je keek allemaal kraampjes: met groente, fruit, slippers, kleding, kippen, haarspulletjes: van alles!
Een leuke ervaring!

Na het eten zijn we nog even naar de grensovergang tussen Kenia en Tanzania gelopen. Helaas had ik m'n paspoort niet mee en kon dus niet even ‘oversteken'..

Tja en toen brak toch het moment van afscheid aan.. De mannen probeerden me nog aan alle kanten over te halen om nog een dagje mee te gaan.. maar te vergeefs.
Celina zou ook donderdagmorgen vertrekken richting haar woonplaats en zo konden we mooi een aantal uurtjes samen reizen.

De nacht in het luxe hotel was iets minder comfortabel dan gedacht.. het licht in mijn kamer ging niet uit.. Als ik op het knopje op de ‘uitstand' zette, werd het licht wel iets gedimd. Maar vervolgens ging ie knipperen: als een soort disco licht!
Arrghh !Als ik mijn ogen stijf dichtdeed had ik er geen last van, maar zodra ik ook maar iets ontspande, zag ik dat geflikker weer, ook al waren mijn ogen nog gesloten..
Na een paar uur wakker liggen besloot ik dan maar met het licht aan te slapen.. Tja, de reis blijft tot het einde toe verrassend!

De laatste uitdaging was de busreis..
Donderdagmorgen stapte ik een tikje zenuwachtig de bus in.. deels gespannen omdat ik de vervoersmaatschappij niet zo vertrouwde (zelfs Celina had gezegd bij het zien van de bus dat ze liever een ander wilde, omdat deze niet comfortabel was. Maar we hadden onze tickets al.. Dus zijn toch maar ingestapt). En anderzijds omdat we weer over die modderpaden moesten rijden. En zag ons al met bus en al vastlopen, of erger nog: omkantelen !!
Gelukkig gebeurde dat allemaal niet en zijn we veilig in Mombasa gekomen.
De reis zou ongeveer 5 uur duren en we zouden uiterlijk 12.30 op het eindpunt zijn. Nou : niet dus!Dik acht uur later kon ik eindelijk die warme, volle rotbus uitstappen! (ja sorry hoor: ik had het heeeelemaal gehad in dat ding.)

Een paar uurtjes later, toen ik nog even een strand wandeling maakte en lekker met mn voeten door de zee liep, was ik alle ‘ellende' al weer vergeten en keek ik terug op een weekje dat ik nooit had willen missen!!