Na een bijna-slapeloze nacht (met dank aan de bewaker van het guesthouse en zijn luidruchtige nachtelijke gesprekken, twee paranoie achterlijk blaffende honden en gassende auto's voor mijn raam) was ik blij dat de dag ging beginnen!Vandaag zouden we de bergen intrekken. Gaaf!
Bij ons eerste kliniekje was nog geen patiënt te bekennen. Vandaag bleek er ook in APDK een clinic te zijn, waar allerlei artsen en hulpverleners gratis consulten aanboden. Mensen uit heel Kenia gingen dus naar Mombasa voor onderzoek of medisch advies. Vandaar dat een aantal van ‘onze' patiënten ook niet aanwezig waren: die lieten deze kans niet schieten en waren naar Mombasa vertrokken!
Zelf kon ik ook wel even een dokter gebruiken. Mijn oor vond het namelijk lastig om zich aan te passen aan de hoogte waarop we waren en deed erg zeer. Ook mijn hoofd en kaak deden gezellig mee. Dit herkende ik van een vakantie lang geleden in Oostenrijk.
Gelukkig was een Keniaanse arts aanwezig, die me een handjevol diclofenac aanbood. Gelukkig deden deze pilletjes hun werk prima en was ik na een tijdje weer redelijk pijnvrij.

In de buurt van deze kliniek is een gevangenis. Op een gegeven moment kwam er zowaar een groepje gevangenen in hun gestreepte pakjes naar boven gelopen. Handboeien en om vergezeld door een aantal bewakers...
Helaas kwamen ze voor een dokter en niet voor de fysio. Jammer, ik had wel eens een echte ‘boef' onder handen willen nemen ;-)

Vandaag werden we vergezeld door Celina, ook een oefentherapeut van APDK. Zij woont en werkt in de omgeving van Mwatate. En als de mobile clinic komt, gaat ze altijd een paar dagen mee om te assisteren. Gezellig: wat vrouwelijke versterking!
De behandelingen van deze dag waren zeer divers. Soms binnen, soms buiten op een bankje..Zo leuk om in de buitenlucht met je patiënt bezig te zijn! Peter hield zich ook aan zijn woord en betrok me veel meer bij de behandelingen en vroeg geregeld om advies of om oefeningen voor de patiënt.
de taal is wel lastig. Veel cliënten kunnen geen Engels en daarom vertaalde Peter wat ik zei in het Swahili. Ook bleek dat in deze streek van Kenia eigenlijk geen Swahili gesproken wordt, omdat de mensen hier weer van een andere tribe (stam) zijn. Dus moest een derde erbij komen om te tolken.
Maar met handen en voeten kom je ook een heel eind.
De begroetingen verschillen ook van Mombasa. Daar zegt men ‘Jambo' of ‘Mambo', hier meestal 'Salama'.
Of gewoon ‘Habari' en als antwoord 'Mzuri'.

De natuur is, zoals ik gister al schreef, geweldig!Die uitzichten... prachtig!
voor de mensen zelf is het leven hier in de bergen wel pittig: alle afstanden worden voornamelijk te voet afgelegd. En dat klimmen kost een hoop tijd en energie. Helemaal als je ook een kind op je rug en een watertank op je hoofd meesjouwt!
De temperatuur is wat lager. Nog wel aangenaam: ik heb de hele dag in m'n t-shirtje gelopen. De Kenianen denken er anders over. Die waarschuwden me voor de kou!Ibrahim bleef het liefst in de auto wachten omdat het buiten zo koud was. Ik heb hem heerlijk uitgelachen! De kindertjes zijn ook dik ingepakt, soms met mutsen op... Gelukkig voor hen vriest het hier nooit!!

Eind van de morgen gingen we op bezoek bij een patiënt aan huis. Via smalle paadjes bereikten we haar huisje. Samen met haar dochter en schoondochter en kinderen woont ze daar. Wát een schattige mensen waren dat! Ik werd zó hartelijk begroet: met twee handen werd mijn hand vastgepakt door de dochter. Ze had zowat de tranen in haar ogen staan.
Moeders krijgt een rolstoel, dan kan ze zich tenminste weer een beetje verplaatsen. Alhoewel.. buitenshuis zal dat ook wel lastig zijn...
Na een fotosessie van de dames in en voor het huis gingen we weer verder.

De bewoners van de dorpjes die we bezochten vond ik erg vriendelijk: ook de kinderen waren lief en verlegen. In Mwatate en in Mombasa zijn ze veel brutaler. Daar is het als snel: Mzungu: Sweets!of Mzungu : Money!

De lunch was vandaag erg speciaal! We stopten bij een restaurantje waar ze een geit geslacht hadden!Heerlijk: geitenvlees-in drab/soep! Al smakkend en slurpend genoten de mannen en Celina van deze traktatie..
Ik at voor het eerst in Kenia Sukuma: een soort spinazie: superlekker in combinatie met een chapati en tomaat+ui!

Net zoals aan het begin van deze dag, moesten we later nog een aantal keer flink lang wachten op onze patiënten. Soms had Peter daar geen zin in (en dat wil wat zeggen voor een Keniaan!)e n gingen we de patiënt tegemoet lopen! Ibrahim kwam ons dan later achteraan met de auto.
Heerlijk: even een flinke wandeling!Je zou er bijna een vakantiegevoel van krijgen!
de behandeling vond dan gewoon plaats aan de kant van de weg! Waarom ook niet?

Al met al was het een enerverende dag! Je maakt zoveel mee!En ik kan gewoon niet alles uitleggen met woorden. Hoe het ruikt, alle kleuren, hoe de kinderen zijn, hoe die aandoeningen eruit zien, de grapjes die ‘de mannen' maken (en waar ik alleen maar om moet lachen omdat ik ze eigenlijk helemaal niet zó grappig vind) etc.

Om een uurtje of 5 waren we weer terug in Mwatate.
S Avonds kregen we nog bezoek: Jo, een onderwijzeres uit een nabij gelegen dorpje (en naar later bleek: de nieuwe vriendin van Ibrahim) wilde morgen graag een dagje met ons meerijden met de clinic, om een beeld te krijgen van het werk! Zij krijgt op haar schooltje natuurlijk ook kinderen die in aanmerking komen voor zorg van APDK. Zij kan samenwerken met de therapeuten en helpen signaleren van problemen en kinderen doorverwijzen !