De laatste dagen heb ik voor het eerst echt kennisgemaakt met de manier waarop Kenianen hun afspraken nakomen...(Ok, ik generaliseer misschien een beetje, maar toch..)

Maar laat ik bij het begin beginnen.

Dinsdag liep ik met een beetje vreemd gevoel rond bij de fysio. Het was de een-na-laatste dag en aan alles was te merken dat de kinderen bijna vakantie zouden krijgen. Op het hele terrein werd grote schoonmaak gehouden: ramen gelapt, gras ‘gemaaid', klaslokalen geveegd etc..
Wij als fysiotherapeuten probeerden nog de gewone planning aan te houden. Het was goed te merken dat de studenten er niet meer waren. Dat scheelde toch vier paar handen!
Dinsdagmidden had ik met Edith afgesproken om spullen te gaan bestellen voor de fysioruimte.
Tussen de middag had ik alleen iets in mijn linkeroog gekregen. Geen idee wat,want hoe ik ook mijn oogleden optilde of naar beneden trok: geen beestje of zandkorrel te zien. Maar zéér dat het deed! Mijn oog zwol op, de tranen bleven stromen en mijn linkerneusgat bleef constant lopen.
Vervelend, maar wij gingen natuurlijk gewoon op pad. In de matatu vroegen diverse mensen aan Edith wat mij toch mankeerde.. Ik zat met een zonnebril op constant te ‘janken' ;-)
De zon scheen scherp en t was onwijs heet, dus ook mijn zweetklieren draaide op volle toeren en ik plakte aan alle kanten. Begon me ook wel een beetje ellendig te voelen eigenlijk.
Edith moest nog een formulier afgeven bij een ziekenhuis in Town. Daar gingen daarom eerst heen. Het ziekenhuis was een eind lopen, stond ergens in een wijk van Mombasa waar ik nog nooit geweest was. Leuk: een beetje sightseeing. Nouja, ‘seeing': ik zag inmiddels bijna niets meer. Al struikelend omdat ik geen diepte meer zag en door de pijn ook niet zo geconcentreerd liep, bereikte we het ziekenhuis.
daarna konden we gelukkig weer per matatu verder richting ‘Posta'. In dat gebouw was een kantoortje waar medische spullen gekocht kunnen worden. Op de begane grond bevinden zich allemaal brievenbussen, van de mensen uit de omliggende wijk. Daar komen ze dus hun post ophalen (wordt niet thuis bezorgd, zoals bij ons), denk ik. Op de verdiepingen erboven zitten allerlei kantoortjes, instanties, bedrijfjes etc.
En zo kwamen we bij ‘ons' kantoortje. Ik wilde het liefst wat gewichtjes hebben die je als band om je pols of been kunt dragen. Zo kunnen ook kinderen , die de geen goede grijpfunctie hebben of te weinig kracht o.i.d. toch ook krachtsoefeningen doen.
We bestelden er een aantal en deze zouden de dag erna bezorgd worden.
Gelukkig; ik kon eindelijk naar huis! Tot dat het donker was heb ik me niet meer buiten vertoond, en kreeg mijn oog wat rust. Na wat ‘oogspoelbeurten' ging het al wat beter. En de volgende dag was de pijn weg en de zwelling flink afgenomen. Heerlijk!

S Avonds had ik het nog druk: ik heb zo'n 90 cadeaupakketjes gemaakt!De kinderen die ik het meest behandeld had, wilde ik nl graag een afscheidscadeautje geven. Voor de jongsten en de kinderen van de ‘special classes' had ik van bellenblaas, stickertjes en een lolly een pakketje gemaakt. De ouderen kregen i.p.v. bellenblaas grappige ballonnen (in allerlei vormen: vogels, poppetjes, een kat etc.).
De overige kinderen werden niet vergeten: ik had lolly's, snoepjes en koekjes, dus iedereen zou wat krijgen!

Woensdag ging ik met volle tassen richting Port Reiz. We begonnen de dag heel relaxed: streng toezicht op wie wel en niet naar binnen mocht. Dus alleen de kinderen die op dat moment therapie behoorden te krijgen waren aanwezig. Zo kon ik de kinderen fijn alle aandacht geven!
Zodra ze klaar waren, kregen ze hun cadeautje. Zo mooi om te zien: die koppies als ze hun pakje in handen kregen. Met name de kinderen van de speciale classes: met mond wijd open, allerlei verrukte kreten slaken en aan iedereen laten zien wat ze gehad hadden. Prachtig!

De rust was van korte duur, want zodra de andere kinderen in de gaten kregen dat er wat ‘te halen viel', kwamen ze massaal de fysiotherapieruimte binnen. Iedereen die normaalgesproken therapie kreeg wilde zo snel mogelijk gaan oefenen, om maar een cadeautje te krijgen. En de rest van de kinderen deden hun best om ook behandeld te worden. Kwamen ze al wijzend op bijv. hun elleboog naar me toe (er was niks op te zien).. Zo van : Kijk, AU!ik heb ook therapie nodig!!
Het uitdelen van snoep vond ik trouwens verschrikkelijk: het werd een hele veldslag! Ik werd van alle kanten bestormd en wist echt niet meer wie nou gehad had en wie niet.
Ondertussen was de morgen al om, maar er was nog geen bestelling geleverd. Na een telefoontje verzekerde men ons dat het er écht aankwam, al onderweg was. Okee, mooi!
Waar we ook nog op aan het wachten waren, was Duncan: de orthesemaker van APDK. Hij zou om 10 uur komen voor overleg en mogelijkheden om samen te werken met de fysio's van Port Reiz (zie eerdere blogs). Het was lunchtijd, maar geen Duncan te zien!

Zelf had ik tussen de middag een afspraak op APDK met iemand (ik dacht dat zijn naam Christopher was), die mij zou voorstellen aan een fysiotherapeut die me meer kon vertellen over de Mobile Clinic.
dat zal ik even uitleggen... Volgende week ga ik mee met de mobile clinic. Dat is een ambulance van het revalidatiecentrum APDK, die de kleine, verafgelegen dorpjes bezoekt om daar hulp te bieden. In de ambulance gaan een verpleegkundige (of 2), en een fysiotherapeut mee. En natuurlijk een chauffeur. De mobile clinic vertrekt op de maandagmorgen, rijdt dan een hele route en komt op vrijdag weer terug in Mombasa. Lijkt me geweldig om mee te maken!
Vorige week vrijdag was ik op APDK , om een middagje mee te lopen met Mirjam. Toen sprak ik dus die Christopher en stelde hem vragen over de mobiile clinic. Bij wie ik moest zijn om te regelen dat ik meekon enzo. Degene die toestemming hoort te geven (Lea) was op vakantie. Maar geen probleem: ik kon woensdag tijdens lunchtijd wel even langskomen, dan zou hij me wel even voorstellen aan een fysiotherapeut die me alles kon vertellen en die definitief kon regelen dat ik meekon.
Zoals afgesproken was ik er dus op de woensdag!maar geen Christopher te bekennen. Niemand kende hem trouwens, dus ik zal de naam wel verkeerd onthouden hebben. Het schoot dus niet op! Gelukkig was er wel een fysio die me naar een vrouw bracht, die me wat meer info gaf. Zij belde even naar de mobile clinic om te vragen of het goed was dat ik volgende week mee zou gaan. Dat was prima. Mooi! Maandag 7.30 aanwezig zijn, 8.00 u vertrekken richting de Kilimanjaro!Ik heb geluk: de rit gaat richting Tanzania!mooie route dus! Naast het werk zal ik dus ook kunnen genieten van mooie natuur! Verder kreeg ik nog wat instructies om mee te nemen: water (is onderweg niet altijd te koop), eten, doek om op te slapen (i.v.m bedvlooien in de guesthouses waar we overnachten).. Nou: ik ben benieuwd!ik heb wel voor de zekerheid het tel.nr van de fysiotherapeut van de mobile clinic gevraagd, want ik wil wel ff zeker weten dat hij op me rekent en niet zonder mij vertrekt!!
Omdat ik toch op APDK was, heb ik meteen Duncan maar eens opgezocht en ‘op het matje geroepen'. Zijn reactie: O, I'm sorry!I forgot it! Dat hij zo druk was geweest met allerlei rapporten..
Jaja, mooi is dat!
Maargoed, kan gebeuren. Meteen maar een nieuwe afspraak gemaakt, voor dezelfde middag nog, om 15.30.
Je voelt em al aankomen... Half 4 was er mr Duncan gesignaleerd op APDK! We hadden wel zijn telefoonnummer, dus daarom maar even per telefoon gevraagd of hij al onderweg was. Bleek hij té druk te zijn. Morgen om 8. 30 zou hij er écht zijn! Nou, we'll see!
De bestelde gewichtjes waren ook nog niet aangekomen. Dus daar ook maar achteraan gebeld. En wat werd er gezegd? (Zo'n slechte smoes heb ik nog nooit gehoord). ‘We kunnen ze nu niet brengen, want we zijn bang voor de ‘Jam'!
Nouja zeg: ze hebben de hééele dag de tijd om onze bestelling te bezorgen!En dan komen ze met hun gewauwel over bang zijn om in de avondspits te komen staan! Tuuurlijk!

Wij weten wel wat ons te doen staat: we gaan onze spullen gewoon zelf afhalen. Weten we zeker dat we ze in handen krijgen! Edith was zo lief om dit te willen doen. Dus morgen, op de állerlaatste dag dat de school open is, hebben we de gewichtjes in huis!
Iedereen die zijn bijdrage aan dit cadeau geleverd heeft: ontzettend bedankt!!

Morgen gaat er iets bijzonders gebeuren.. Ik ga een KERSTVIERING meemaken! Ik durf te wedden dat ik van degenen die dit lezen de eerste ben!
Het is hier traditie om op de laatste schooldag, als alle ouders hun kinderen op komen halen, een kersttoneelstuk op te voeren. Ik ben benieuwd! Ik heb de kinderen al zien oefenen. Het zag er veelbelovend uit..
Daarover meer in mijn volgende blog!!