Maandag ging om 5 uur mijn wekker... Vergeleken met Nederland gaat het vroege opstaan me hier veel makkelijker af!Ik spring redelijk vlot mijn bed uit (om vervolgens later in de Matatu mijn ogen bijna niet open te kunnen houden, moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen)!
Ik ging een dagje meekijken en helpen in Blessed Camp, het project waar Laura werkt. Dat is in Msambweni, zo'n 3 uur reizen vanaf Nyali (wijk v mombasa waar het Doingooodhuis staat).
Het was verbazingwekkend hoe druk het op straat was!De matatu's waren nu al overvol!
We gingen met de ferry naar de andere kant en pakten daar een bus.
Al hotsend en botsend (de wegen zijn er niet al te best) reden we richting Msambeni. Tot er opeens een raar soort gesis klok en de bus begon te slingeren.. Klapband!!
Grappig: moet je ook eens meegemaakt hebben, toch?De bus stond vrij snel stil en de mannen gingen meteen heel vlot tot actie over. Wij verwachten door hun zelfverzekerde houding veel van hun bandenverwisseltalent.Maar dat viel een beetje tegen. Het talent was er misschien wel, maar de spullen waren niet in orde. Er was geen krik, dus bij gebrek aan beter gebruikten ze een dikke stok.
AL met al schoot het voor geen meter op en besloten we de eerste de beste matatu te nemen.
Een uurtje later dan gepland kwamen we op de plaats van bestemming.
In vond het er zo gaaf!Echt Afrika- Afrika!! Compleet met hutjes, een waterpomp, dieren die in en om het huis lopen, veel groen: allerlei soorten bomen: geweldig!
Blessed Camp is een dorpje waar ex-leprapatiënten en hun kinderen /kleinkinderen wonen. Ondanks dat ze geen lepra meer hebben, zijn wel de gevolgen aan hun lichamen zichtbaar en door het stempeltje: ‘Lepra= onrein' worden ze niet getolereerd in de maatschappij. De kinderen hebben vaak geen lepra gehad, maar lijden wel onder het stigma van hun ouders.
Er is een schooltje waar de kinderen les krijgen en er wordt hard gewerkt aan een medisch centrum en een nieuwe school.
Op maandag en donderdag is het Medical Day. Alle kinderen en volwassenen met wonden komen om verzorgd te worden. Als gebeurd buiten, onder een grote boom.
Het meeste werk is het verwijderen van jiggers. De kinderen lopen voornamelijk op blote voeten in het zand. Dat vinden de zandvlooien geweldig, want die kunnen zo heel makkelijk (via een wondje ofzo) onder de huid van de voeten hun eitjes droppen. Vervolgens komt daar een larfje uit: de jigger.
De voetjes zien er niet al te fris uit: dode, zwarte huid, wonden, ontstekinkjes, afgebrokkelde nagels. Het ruikt ook wel apart , een dood-vlees luchtje.
Toen wij aankwamen was nurse Mary al begonnen en waren er alleen nog kinderen over die behandeld moesten worden.
de kinderen worden zoveel mogelijk betrokken bij het verwijderen van de jiggers. Ze mogen als het kan zelf snijden of knijpen of aangeven of ze denken dat er een jigger zit.
Het is een heel gepruts en gepeuter om zo'n beestje er helemaal uit te krijgen. Het valt ook niet mee om te zien of er een onder de huid zit. Wat ik niet verwacht had, was dat het zoveel pijn doet om ze weg te snijden. Ik dacht: je maakt toch een sneetje in het eelt of in de dode huid? Maar het is juist een zeer pijnlijk gebeuren, waardoor er aardig wat afgehuild werd!
Eén jongetje had er zo ontzettend veel: op handen en voeten en ellebogen, dat je daar de hele morgen wel mee zoet bent. Hij valt ook tussentijds zomaar in slaap. De jiggers leven nl van bloed, waardoor hij minder bloed heeft en veel energie verliest. Wat een dapper ventje vond ik dat; de hele morgen zo'n rottige behandeling ondergaan! en dat twee keer per week!
na een tijdje meegekeken te hebben, mocht ik het ook eens proberen. En gek genoeg vond ik het geweldig!Ik houd er wel van: het snijden en leegdrukken/uitknijpen met als ‘hoogtepunt' het moment dat de jigger eruit barst en je hem helemaal kan gaan verwijderen. Heeft wel iets weg van het uitknijpen van een puist. (sorry, ik zal ophouden met mijn onsmakelijke verhalen).
Het zou voor de kinderen heel erg schelen als ze sokken en schoenen zouden dragen. Maar dat is niet zo makkelijk aan te leren. Ze zijn zo gewend aan de blote voeten en hun vriendjes en vriendinnetjes lopen ook gewoon blootvoets, dus dan blijven die lastige, warme schoenen niet lang aan!
Het is grappig om te zien hoe de kinderen zichzelf vermaken. Er was totaal geen speelgoed, maar ze hadden de grootste lol!
Aan het eind van de ochtend moesten alle kinderen in de rij komen te staan onder de boom. Vol verwachting stonden ze te wachten wat er zou gebeuren. Eén voor één moesten ze bij Nurse Mary en werd en een rood ‘snoepje' in hun mond gestopt. Het was een anti-wormentabletje, en bleek vreselijk smerig te zijn. Viel dat even tegen! Het was echt hilarisch om de gekke bekken te zien die de kinderen na hun bittere pil stonden te trekken.
Laura heeft me nog even rondgeleid en me de nieuwe school-in- aanbouw laten zien. Mooi hoor: een gebouw van steen, met voldoende lokalen, toiletten, lerarenruimte: een echte verbetering. (zie foto's)
om een uurtje of half 3 vertrok ik weer richting mombasa. Met pijn in mijn hart liet ik het groene gebied en het heerlijke dorpssfeertje achter me om me weer vol in het drukke stadse leven te storten!