Ha Allemaal!
Habari?
Ik zit hier knusjes met een olielampje aan deze blog te typen. Met een schuin oog op het batterijtje onder in mijn beeldscherm, wat aangeeft hoelang mijn accu het nog volhoudt. Want.. het is weer zover: No Electricity! En ook al 3 dagen geen water!! Mijn haar schreeuwt om gewassen te worden. Ook het reservewater, wat we in jerrycans hier opgeslagen hebben raakt aardig op. Mirjam had last van diarree, dus dan ontkom je er niet aan om af en toe het toilet toch maar door te spoelen... En nu weet ik dus als geen ander HOEVEEL WATER dat kost!!!het water van de jerrycans was ook niet al te frisjes: het was gewoon zwart!En daar moesten we ons mee wassen.. Al met al ben ik aardig aan het ‘verranzigen'.
Goed, tot zover de klaagzangen. Nu ga ik weer gezellige dingen vertellen.
Vrijdag weer een heerlijk dagje gewerkt. Echt, ik hou van die kinders daar!Lekker bezig zijn met behandelen. Een paar weken hier werken is echt veel te kort. Bij sommige kinderen wil nieuwe oefeningen aanleren. Bijv. ter verkoming van verergeren van de scoliose (scheve rug). Maar ze zijn zo gewend aan het vaste riedeltje oefeningen en bovendien zijn ze soms ook verstandelijk beperkt, dus er wordt van beide kanten wat afgezweet tijdens de therapie (ik omdat ik allerlei manieren probeer om bewegingen uit te laten voeren/ bep. houdingen aan te laten nemen, voordoen, uitleg geven, nog eens voer doen of eerst geleid actief te laten doen ...) en het kind om mij te snappen en omdat iedere beweging een hoop energie kost..
Ik heb echt respect voor de kinderen. Het merendeel doet echt aan topsport: om zich bijv. uit- en in de rolstoel te verplaatsten, zonder hulp! Bijv. alleen met de armen, soms nog spastisch ook en met vergroeide ledematen en verlamde benen..!Petje af!
Wat me goed doet, is dat ik van Edith positieve feedback krijg over de behandelingen, de omgang met de kinderen etc. Dat is wel fijn om te horen, omdat ik me zelf soms zo te kort voel schieten en vind dat mijn aandeel zo 'n mini druppeltje op de gloeiende plaat is.
Daphne: ze noemen mij ‘Daphne's sister'. Omdat ik net als jij , echt lekker tussen de kinderen ga zitten, ze ga behandelen, gewoon lekker als fysio bezig ben. I.p.v. anderen die binnen komen lopen, foto's maken en op een afstandje kijken hoe het er daar aan toe gaat. Grappig he!
Vrijdag was de laatste dag voor de studenten. Dus gezellig een afscheidsfotosessie gedaan en beloofd dat ze altijd langs mogen komen als ze in Nederland zijn ... (Veel Kenianen zien Nederland als het Walhalla, dus doen er alles aan om daar te komen. Zo ook een paar van deze studenten. Zij willen een master in Nederland gaan doen. Tja, zou gaaf zijn. Maar weet niet hoe realistisch dat is. Als je alleen al naar de kosten voor een vliegticket kijkt...)

Vrijdagmiddag heb ik een rondleiding van Mirjam gehad op APDK, het revalidatiecentrum dat op hetzelfdeterrein ligt als Port Reizschool. Het is wel een stuk moderner dan Port Reizschool. Er komen veel kinderen die houdingscorrecties hebben gehad: bijv. kinderen met klompvoetjes, waarvan de voetjes in een bep. stand worden gezet en vervolgens in t gips gezet. Na een aantal weken mag het gips er af, wordt de stand van de voet verder aangepast en zo verder.
Er was ook een moeder met een bundeltje in haar armen. Daar bleek een heel klein kindje in te liggen. Hij was een maand oud, maar zag er uit als prematuurtje. Had een beginnend waterhoofdje met daarbij horende uitpuilende oogjes. En t ergste was: een open ruggetje. Mirjam moest het verband verwisselen. Zo iets heb ik nog nooit gezien!het zag eruit als dikke bobbel, open aan de bovenkant, met daaronder het kontje van de baby (of de botjes kun je beter zeggen) en daar stak gewoon een wit puntje bot uit: het staartbeentje. Het kindje huilde vreselijk, maar het klonk als piepen, omdat hij geen kracht had om te huilen. Ach zo erg. Als ik eraan terugdenk hoor ik het gepiep van het wurmpje nog.
Ik heb daar ook met Duncan gesproken, de orthosemaker Echt gaaf: we hebben het o.a. gehad over mogelijkheden om verbeteringen door te voeren in zit- en lighouding van de kinderen, aanpassingen te doen aan rolstoelen of ortheses te maken. Er zijn bijv. een paar kinderen met spina Bifida, die letterlijk in een dubbelgevouwen houding zijn gegroeid (borst raakt bijna de knieëen als ze zitten). Het zou fijn zijn als zulke vergroeiingen vroegtijdig gesignaleerd worden en dat de houding gecorrigeerd wordt d.m.v. bij .een korset.
Duncan komt volgende week woensdag naar Port Reizschool om daar met Edith en mij te overleggen over manieren om samen te gaan werken. Super!Hij zei: je moet ergens beginnen, hoe klein ook!En daar sluit ik me helemaal bij aan!

s Avonds kreeg ik een berichtje dat mijn safaritrip, die voor de zaterdag gepland stond, niet door zou gaan, i.v.m te weinig deelnemers. Echt zó jammer! Nu maar hopen dat het t volgende weekend wel kan..
In plaats daarvan ben ik met Laura en Yvonne naar de woodmarket geweest. Dat is een grote hal vol met het karakteristieke Keniaanse houtsnijwerk. Van alles hebben ze er: van gebruiksvoorwerpen, tot beeldjes/maskers voor in de huiskamer, muziekinstrumenten...
De woodmarket heeft eigenlijk twee hallen: één voor toeristen (met ook toeristenprijzen) en één voor de lokale bevolking (waar alles ongeveer 75% goedkoper is). Als niet- Keniaan word je niet toegelaten in de ruimte voor de locals. Tenzij je ‘connecties' hebt! En dat hadden we... We hebben nl mama Christien meegevraagd, de ‘gastmoeder' van Yvonne. En zo konden we toch in het Keniaanse deel binnen komen en hebben we uitgebreid gesnuffeld en cadeautjes/souvenirs ingekocht!
Enige nadeel was, dat het tempo van mama Christien ook Keniaans is.. We hadden om 10 uur afgesproken bij haar thuis (in het gastgezin van Yvonne dus). Maar mama moest haar haren nog laten doen door de kapster. Er moesten vlechtjes gemaakt worden (met nephaar erdoorheen gevlochten:kost nog meer tijd). En zo zaten we uuuren te wachten tot mama Christien eindelijk klaar was om te gaan. Uiteindelijk vertrokken we om ongeveer 13.00 uur. Pole Pole!!

S avonds lekker uiteten geweest met de meiden. Het was het afscheidsdinertje van Mirjam. Zij vertrekt zondagavond.

Zondagochtend was het weer tijd voor een kerkdienst. Deze keer werd het een kerk in Bombululu (wijk van Mombasa) Laura was uitgenodigd door haar teacher, die daar met zijn koor kwam zingen.
Het was weer een echt Afrikaanse dienst. In het begin moest ik wel even lachen. Want wie kwam daar binnengeschreden? De bisschop, compleet met staf en mijter. Hadden wij in Kenia toch ook lekker een intocht van een (soort) sint!
Het koor was prachtig: swingend en vol power. Echt zo'n black gospelband.
Het zingen met de gemeente daarentegen was wat minder. Wel swingend en vol power. Maar dan op volle kracht VALS. En begeleid door een jankerig keyboardje met superfoute beat. Ajjj.
Wij (de gasten) werden nog naar voren geroepen om ons voor te stellen en een toespraakje te houden. Inmiddels ben ik er wel een beetje aan gewend.
De preek werd vertaald, gelukkig. Het valt me op dat de boodschap die gepreekt wordt echt radicaal is. Zowel bemoedigend als ‘vermanend' en aansporend om het zomaar eens te zeggen. Mooi !

Na een middagje strand hebben we Mirjam s avonds uitgezwaaid. En ook Yvonne en Laura gingen naar hun gastgezinnen. En toen was het stil in huis... En donker... en waterloos.. (zoals ik aan het begin van deze blog al schreef.)

... Gelukkig sprongen s avonds laat de lampen weer aan!! Joepie: kon ik toch nog even skypen met mijn schildertje!