APDK, Twister en bijna vakantie..
Maandag begon ik weer fris en fruitig aan een nieuwe werkweek. Het weer was wat minder: meer bewolking en met name ‘snachts buien, waardoor de straten modderig zijn en er door het slechte wegdek
enorme plassen ontstaan. Gelukkig regent het overdag eigenlijk amper en komt het zonnetje ook gewoon af en toe te voorschijn!
Ben zelf snipverkouden. Compleet met een zompig hoofd, lekkere snottebellen en een verdwenen stem.. Ach, waarschijnlijk houdt mijn lichaam gewoon het jaarlijkse ritme aan!en bij najaar hoort nou
eenmaal een verkoudheidje. Of ik nou in de Keniaanse 30 graden warmte zit of niet!
Deze week hebben de kinderen van class 1 t/m 7 toetsen: de examination voor de ‘grote vakantie'. Vanaf volgende week donderdag begint de kerstvakantie (te vergelijken met wat hier de zomervakantie
is). De kinderen gaan dan zoveel mogelijk naar huis ( Tenminste, als ze nog familie hebben en als ze ook geaccepteerd worden door de familie). In januari starten ze dan met het nieuwe schooljaar.
Voor de ‘special classes' geldt dit niet trouwens.
Bij de fysiotherapie is het door de toetsweek ‘smorgens een stuk rustiger. Alleen de kinderen van de special classes komen voor behandeling. In de pauzes is het trouwens wel weer een chaos: want
wát is er nou leuker dan de fysioruimte als speelterrein te gebruiken ..
s Middags is het wel druk: dan komen er ook kinderen van de hogere klassen. Die heb ik eigenlijk vorige week weinig gezien. Dus weer nieuwe gezichten en andere behandelingen. Handig is dat de
meesten van hen gewoon aan kunnen geven wat er aan de hand is, waarvoor ze komen oefenen en wat ze meestal tijdens de therapie doen.
kHad maandag een gesprek met Edith (de fysio) over misbruik van de kinderen en het stigma wat kinderen met een handicap hebben. Er zijn nl. een aantal kinderen waaraan je kunt merken dat ze
misbruikt zijn. Zo is er een meisje, dat helemaal paniekerig wordt als er kinderen te dichtbij komen als zij op de mat ligt. Ze kan niet praten en t is echt een heel lief kindje. Maar op zo'n
moment begint ze te spartelen en te gillen: heftig hoor! Op de school hier proberen ze er wel goed op te letten dat kinderen onderling geen nare dingen doen. Het misbruik schijnt met name thuis te
gebeuren. Zo'n lange vakantie waarin de kinderen naar hun familie gaan, is dus eigenlijk helemaal niet fijn!Sowieso gaan niet alle kinderen, sommigen zijn niet welkom thuis. Want niet alle ouders
accepteren het dat ze een kind met een beperking hebben. Schande voor de familie!Het gebeurt in Kenia nog steeds dat als na de geboorte blijkt dat het baby'tje niet gezond is, het dan op één of
andere manier ‘verdwijnt' (vermoord wordt dus)!!
Dinsdagmorgen ben ik samen met Love en Rizika naar APDK (het revalidatiecentrum naast Port Reizschool) geweest. Rizika is het meisje waar ik in een eerdere blog over schreef. We gingen overleggen
met een orthesemaker van APDK over mogelijkheden voor een aangepast schoentje voor haar. Gek hoor: de orthesemaker vroeg uitgebreid naar mijn bevindingen, wat ik had gedacht qua aanpassingen etc.
Stond ik daar in het Engels een beetje professioneel te doen ;-) Wel gaaf: Rizika krijgt een aangepaste schoen, waardoor ze hopelijk niet die twee spalken en zwachtels meer nodig heeft en weer wat
normaler kan lopen. Ik heb trouwens met Duncan (de ortheseman) afgesproken om eens te praten over het aanpassen van de rolstoelen aan de houding van de kinderen. Dat gebeurd hier nl nauwelijks ivm
geldtekort. Zo jammer, want de kinderen zitten (hangen is een beter woord) veel in de stoel, dus verergeren de vergroeiingen des te snel. Duncan is zelf veel met dit onderwerp bezig, t is echt een
‘hot item' voor hem en hij wil zich graag inzetten om mensen het belang van een goede rolstoel te laten inzien! Ben benieuwd naar zijn ideeën over hoe het aanpassen van de rolstoelen meer
gestimuleerd kan worden! Er zijn ook eenvoudige manier om de rolstoel aan te passen. Zo weet ik bij van Ghana (waar ik mijn afstudeeropdracht heb gedaan) dat ze daar een project hadden waarbij van
papiermaché aanpassingen voor in de stoel op maat werden gemaakt!
Dinsdagmiddag hebben we voor het eerst het spel Twister gespeeld (dat had mijn vader meegegeven vanuit Nederland). Het was superleuk!we speelden het wel met aangepaste regels, anders werd het te
ingewikkeld. Maar iedereen was erg enthousiast! In het vuur van het spel ging er weleens wat mis..Zo riep ik bijv tegen een jongetje:' Your other leg on the green circle!' Keek hij me vervolgens
beteuterd aan en wees in de richting van zijn been. Bleek het geamputeerd te zijn.. Oeps, even niet aan gedacht!
Verder ben ik nog bij een jochie geweest wat erg verbrand is. Hij heeft hete aardappels over zijn borst en benen gekregen. Zo zielig: hij lag in z'n blootje op bed, de wonden ingezalfd en handen
vastgebonden omdat hij niet aan de wonden mag komen. Gelukkig geneest het aardig.. Maar hij lag te jammeren, deels van de pijn, deels ook van de verveling en dat hij zich amper kon bewegen den
ik..
Iedere dag is eigenlijk weer zo anders!Er gebeurd altijd wel weer wat onverwachts. En ook de planning van de lessen van de classes hebben veel invloed op het reilen en zeilen bij de fysio. Op
woensdag waren de laatste toetsen gedaan en op donderdag werden deze nagekeken. Daar waren je leerkrachten dus druk mee en daarom hadden de kinderen gewoon vrij! Er hangt ook zo'n typisch ‘we
hebben bijna grote vakantie'- sfeertje. De juffen die dit lezen zullen het wel herkennen..
We proberen nog een beetje orde te handhaven, zodat de kinderen wel gewoon goede therapie krijgen. Ik had de oudere meisjes een springtouw gegeven (wat ik meegekregen had vanuit Nederland) en daar
hebben ze zich prima mee vermaakt.
Maar er zijn ook momenten dat we de kinderen gewoon binnen laten en ze laten spelen. Daar moest ik wel even een knop voor omzetten, want het is dan ineens ook zo chaotisch..Maar ik dacht: wat maakt
het uit, als ik zo'n kind was zou ik ook daar willen spelen waar het gewoon het leukst is: de fysioruimte met ballen, matten, etc! daarna heb ik de grootste lol met ze gehad: een beetje dansen of
met mijn fototoestel een filmpje maken of een balspel.. Aandacht geven is tenslotte ook belangrijk, toch?
Op fysiotherapie gebied leer ik best veel bij. Ik ervaar nu dingen die ik eerst alleen uit de boekjes kende. Hoe voelt het als zo'n kindje bijna volledig verlamd is (eindgevoel vd beweging),
extreme spasmes of ongecoördineerde bewegingen bij kinderen met athethoide vorm van CP. En daardoor leer ik oefeningen/ andere behandelvormen toe te passen. Soms gewoon uitproberen (try and error),
of overleg ik met de fysiotherapeuten hier of ik kijk hoe het bij andere, vergelijkbare behandelingen gaat.
Ik heb een verslag gelezen over een patiënt, geschreven door één van de studenten en daardoor snap ik wel een beetje meer hoe zij denken. Hij had de theorie heel uitgebreid omschreven, alles getest
en onderzocht wat er maar te onderzoeken viel. (Relevant of niet.) De doelen en behandelmethodes en de onderbouwing daarvan waren daarentegen veel korter beschreven. En ook de doelen niet praktisch
omschreven of meetbaar of het doel wel behaald was. Het laat wel mooi het verschil zien tussen de opleiding in Nederland en hier in Kenia. Ik vind het super hoeveel kennis zij hebben, maar in
Nederland wordt meer gehamerd op het ‘klinisch redeneren' en het omzetten van theorie naar praktijk.
Over die student gesproken. Ik moest vandaag zo lachen: hij wilde graag met me op de foto als afscheid (de studenten zijn nl morgen voor het laatst, daarna gaan ze weer naar een ander stage adres).
Nou prima. Wij samen op de foto. Ook nog in één keer gelukt, vond ik. Daar dacht hij alleen anders over. Hij wilde nog een keer, maar dan met het licht uit. Ik dacht : Huh?wat nou dan? Maar okee,
licht uit. Vervolgens pakte hij mijn hand... Dat vond ik uiteraard niet zo nodig.
Vervolgens keken we even of de foto zo beter was. En wat bleek? Ik stond er wel duidelijk op, maar hij niet..Door zijn donkere velletje viel hij niet meer op
Verder heb ik met Edith nog even over mijn afscheid gepraat. Volgende week donderdag sluit de school en worden de kinderen opgehaald. Wij zullen de oudere kinderen en alle ouders van de kinderen die bij ons in therapie zijn zoveel mogelijk instrueren over de verzorging van de kinderen thuis en ze een oefenprogramma meegeven. Ik vind het zelf leuk om alle kids een cadeautje te geven: bellenblaas en stickers en wat lekkers ofzo. En voor de grotere kinderen een mooie pen o.i.d. in plaats van bellenblaas.
Edith noemde ook nog wat dingen op die ze bij de fysiotherapeuten zelf eigenlijk erg hard nodig hadden. Zoals: gewichtjes: van 0.5 of 1 kg (nu hebben ze er alleen één van 2 kg en één van 4. Veel te zwaar voor de meeste kinderen). Of verzwaringsvestjes/banden voor om de polsen/benen (voor degenen die geen gewicht kunnen vasthouden) of knijpballetjes om de kracht in de handen te verbeteren. Ze had het zelfs over een pully apparaat.
Ik keek daar wel een beetje van op; dat ze zomaar met dat lijstje kwam. Ik ben toch geen wandelend geldboompje?Maargoed, eigenlijk had ik er zelf overnagedacht en wilde ik wat gewichtjes en ballen gaan kopen als cadeau voor de fysio's . KHad dat als verrassing willen doen. Toch is het zo ook wel handig: Edith en ik gaan volgende week een middagje naar town en gaan dan naar winkels waar je dat soort spulletjes kunt halen. Ik weet zelf niet waar dat zou kunnen, dus dit is een gezellig en praktische oplossing!
Mocht je dit nu lezen en het leuk vinden om een bijdrage te leveren voor zo iets concreets: mail me dan even!
Nou, t is een lang verhaal geworden.. Ik kijk weer uit naar jullie berichtjes!Ben natuurlijk ook erg benieuwd naar het reilen en zeilen in Nederland, alle nieuwtjes etc..!
Reacties
Reacties
Wat een geweldig mooi verhaal weer Elies!!!
Dikke knuf van mij :)
Top elke keer weer om te lezen!! Lekker bezig meis! Liefs
Nieuwtjes uit Nederland? Hm, niet zoveel ;-) Maar het is hier soms wel 30 graden kouder dan daar! Geniet nog maar even van de warmte dus! Liefs!
Wow wat een mooie verhalen..! Zo herkenbaar.. haha!
Stel je niet te veel voor bij die fysio winkel.. Ik ben er geweest, is boven bij de Post -office.. een klein kamertje met een balie en een groot boek met alles wat je kunt bestellen.. Europese prijzen.. Ik wilde ook gewichtjes regelen, via Tomithy van APDK, maar dat duurde Keniaans-lang en is er nooit van gekomen.. :(
Naar het dat hardhandige rekken.. tsja, je kunt het 100 keer zeggen, maar veranderen zul je het helaas niet..
Geniet nog van je laatste dagen!!
O ja, weet je hoe dat jongentje heet die zo ziek op bed ligt??
Liefs,
Daphne
Lieve Elisabeth,
Wat een schat aan indrukken en ervaringen doe jij op in zo'n korte tijd !
Het is fijn dat jij ons daar zo regelmatig en trouw van laat meegenieten. We kijken er gewoon naar uit, naar jou berichten
Mooi om te horen dat Twister in de smaak viel ! Beterschap met je verkoudheid. Een beetje relaxen in de Afrikaanse zon, lijkt me een goed medicijn.
Groetjes+ knuffel,
papa
Hoi Elies,
Volgens mij zou je zo wat van die Afrikaanse, niet-gewenste kinderen mee willen nemen naar Nederland!
Echt erg...geen oouderlijk thuis. Blijven ze dan op school, in het internaat?
Wat gaan die gewichtjes enzo kosten?
Misschien heeft "Sinterklaas" wel wat geld over ! Ik lees het wel. Heb je nog wat leuks gedaan vandaag?
Xxxx mama
Lieve Elies.
Ik hoop dat je verkoudheid snel overgaat. Fijn je verhaal weer te lezen, ik kijk er steeds weer naar uit.
Je hebt heel wat indrukken in zo'n korte tijd.Je hoofd zal wel heel vol zitten.Geniet maar van het weekend.
Liefs tante Kora.
Hoi Elis,
Wat een indrukwekkende verhalen. Stoer dat je dit doet hoor, het lijkt me niet altijd een pretje om daar te zijn.
Goed om te lezen dat je daar echt iets toe kan voegen en dat je daarvan geniet.
En je foto's....wauw, het is echt een andere wereld! Heel mooi.
Succes weer komende week!
Liefs,
Mariëlle
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}