Tijdens de voorbereidingen voor de Kenia-reis had ik natuurlijk ook naar bezienswaardigheden en activiteiten voor in de vrije tijd gekeken. Toen had ik al in mijn capitoolgidsje gelezen dat Diani Beach een van de mooiste stranden bij Mombasa was, waar je kon duiken, snorkelen etc.etc. T huis had ik dus al een beetje mijn zinnen gezet op een tripje naar deze plaats..
Zaterdag was het dan zover: met z'n zessen ( vier doingooodvrijwilligers: Laura, Yvonne, Mirjam en ik en twee andere Nederlandse vrijwilligsters die we hier ontmoet hebben: Alien en Petra) vertrokken we richting Diani. Om daar te komen, moesten we met de ferry de rivier oversteken. Dat was al een happening op zich!Moet je voorstellen: hordes donkere mensen, met handkarren, fietsen, zakken meel of aardappels en 6 blanke meiden die allemaal staan te dringen om op die boot te komen. Ik kreeg er echt zo ‘n ‘exodus-idee'bij! Wij waren de laatsen en stonden dus op de klep van de boot. En die ging (je raadt het al) bij het wegvaren omhoog!aahh!gelukkig ging-ie niet al te ver, waardoor we redelijk (al was het een beetje op een schuin vlak) konden blijven staan.
We kwamen veilig aan de overkant en daar volgde nog een ruim uur met de matatu: door groene heuvels met af en toe wat kleine dorpjes. Echt een verademing vergeleken met het drukke Mombasa!
Om de Beach te bereiken moesten we over een verlaten weggetje lopen, over het terrein van een oud, vervallen pensioen en paviljoen (beetje spookachtig was het wel..).Maar toen kwam de beloning: hagelwit strand, felblauwe zee en bijna geen toeristen!!
Vervolgens hebben we een mannetje gecharterd met een ‘glasboat' (boot met glazen bodem), waar we mee konden snorkelen. We gooiden onze afdingvaardigheden in de strijd en i.p.v. 1500 KSH per persoon, betaalde we nu 2500 KSH voor de boot (+snorkeluitrusting).Gedeeld door zes is...410 p.p!
het snorkelen vond ik super!echt een wereldje apart daar onderwater!Met zeesterren, zee-egels, slangen, veel vissen (o.a. Nemo) en koraal.Prachtig! De captain kreeg alleen geen fooi, want i.p.v de afgesproken 2 uur, zette hij ons na 1.5 uur al weer aan de wal.Eikel.

Na een luxe lunch in een strandrestaurant (waar twee enorme apen de prullenbakken bestormden) moest een deel van ons weer huiswaarts. Mirjam en ik gingen weer terug naar Mombasa i.v.m afspraken op zondag, de rest bleef nog een dagje.

Zondag zou ik met Betty (onze ‘huishoudster) naar haar kerk gaan. Dat is een echte ‘Swahili-gemeente: ‘Rependence & Hope- church.' Betty had tegen haar pastor enthousiast verteld dat ik mee zou komen. De pastor (een vrouw) moest in een andere gemeente preken, maar nodigde ons van harte uit om met haar mee te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. De pastor was al om 7 uur smorgens vertrokken en wij zouden om 9 uur per matatu ook die kant op gaan. Betty wist niet precies waar het was, maar er ging nog een gemeentelid mee, die de weg wel wist.
Nou, wij in de matatu richting town, toen nog een keertje overgestapt op de volgende, en vervolgens reden we de stad uit. En we bleven maar rijden (en stoppen voor nieuwe passagiers): we verwisselde de stad voor een industrieterrein en vervolgens veranderde de omgeving in een heuvelachtig landschap en de matatu bleef maar doorstomen..
Uiteindelijk belandden we in een klein dorpje: Mariakani. Erg armoedig: lemen hutjes/huizen met golfplaten daken. Daar was het kerkje. De dienst was al begonnen. Een mannetje was al enthousiast aan het vertellen en de gemeente liet veel Halleluja's en Amen's horen, dus ik verwachtte dat hij met z'n preek bezig was. (kvond het wel raar, want ik dacht dat er een vrouwelijke pastor voor zou gaan). Maar nee hoor: het was alleen nog maar de introductie en het verwelkomen van de echte pastor...!
De dienst was mooi: vooral het zingen!Acapella, met een voorzanger die een regel voorzingt en de gmeente die dat dan nazingt!Deels Engelse liederen, deels Swahili. Ook de preek was Swahili en Engels doorelkaar.
Om ongeveer kwart voor 1 kon ik écht mn aandacht er niet meer bij houden en bovendien had ik om 13.00 met Mirjam afgesproken om nog wat leuks te gaan doen. Die zat dus thuis te wachten..
Betty snapte het wel en zo zijn we zachtjes weer de kerk uitgeslopen (er waren er meer die eerder wegmoesten, hoor dus t was geen probleem).
Om half 3 waren we eindelijk weer in Mombasa..
Mirjam en ik zijn toen nog even naar het Hallerpark geweest. Een soort dierentuin, waar sommige dieren gewoon los rondlopen en anderen wel achter een hekje/ gracht zitten. Er waren o.a. enorme schildpadden: niet normaal zo groot!Ze kunnen wel 300 jaar oud worden! verder hadden ze veel apen (irritant, kun je niet eens fatsoenlijk een broodje eten), hippo's, giraffen (die we niet konden vinden. Heel raar: we snapten er niets van: hoe kun je die beesten nu over het hoofd zien?), krokodillen, buffels en nog wat kleine dieren.
Echt een zondagse boswandeling,(net als thuis)alleen de bomen verschillen wel iets van de Nederlandse...
Tot slot gingen we nog even naar het dichtstbijzijnde strand: Pirates Beach. Dat is het ‘openbare' strand, waar op zondag alle Keniaanse gezinnen naar toe gaan. En volgens mij was inderdaad heel Mombasa op het strand en in de zee te vinden. Overal waar je keek: allemaal zwarte poppetjes. We voelden ons wel een tikje ongemakkelijk.. En heel erg bleek!
Het mocht de pret niet drukken: ik vond het nog steeds heerlijk om als afsluiting van het weekend nog ff de zee te zien!