Zo, mijn eerste werkweek zit erop!
De afgelopen dagen heb ik heerlijk gewerkt! Woensdag was Gérald, een van de fysio's ziek, en Edith (de andere fysiotherapeut) was wat later, dus moest ik de boel opstarten. Samen met Love besloten we dat er per keer 6 kinderen tegelijk naar binnen mochten voor therapie. Het eerste uur moest ik meer voor politieagent spelen en kinderen naar buiten sturen, dan dat ik rustig kon behandelen. Maar daarna werkte het als een trein!Heerlijk: een beetje rust in de tent en echt aandacht kunnen geven aan het kind waar je mee bezig bent!
De studenten zijn erg leergierig, met name één jongen. Hij stelt me allerlei ingewikkelde vragen, voor al over de theorie. Bijv. toen we een jongetje aan het behandelen waren die in zijn armen wel kracht en gevoel heeft , maar in zijn benen niet, vroeg hij: ‘welk deel van de hersenen is nu aangetast?Zou het t mediale of laterale of intermediale deel van het cerebellum zijn of is het iets anders?'
Dan moet ik ook even achter m'n oor krabben. Dat soort antwoorden schud ik ook niet uit mn mouw! Over het algemeen merk ik dat de studenten (en ook de fysiotherapeuten ) veel kennis hebben van anatomie en alle ziektebeelden. Maar vergeleken met de opleiding in Nederland, zijn zij minder gericht op het functioneel toepassen ervan. Ik merk wel dat ik het heel leuk vind om dingen uit te leggen, samen bezig te zijn met het vormgeven van een behandeling.
Ook samenwerken met Love is heel prettig. Zo is er een meisje (Risika) die met name oefent om te gaan staan en te lopen. Zij draagt twee spalken, waardoor haar benen kaarsrecht komen te zijn (geen mogelijkheid om te buigen). Haar benen zijn eigenlijk niet het hoofdprobleem: dat zijn haar voetjes. Die zijn wat vervormd en de stand is ook niet goed: ze loopt ahw op de binnenkant van haar voeten. Toch zijn haar voetjes nog niet vergroeid. Je kunt ze passief nog terugbewegen naar de normaalstand. Dus nu is het tijd voor actie!voordat er een contractuur ontstaat! Daarom heb ik aan Love gevraagd of hij kan zorgen dat zij speciale schoenen krijgt, waardoor haar voeten op de juiste plekken steun krijgen. Zodat ze weer kan staan en lopen m.b.v. een looprek/rollator. Zonder die spalken!
En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Het is ff wennen, maar na een paar dagen merk ik toch dat ik steeds creatiever word. Met de weinige middelen die er zijn, toch oefeningen bedenken. Of zonder woorden proberen het kind te betrekken bij de therapie.
Woensdag werd ik plotseling meegeroepen naar de slaapzaal. Daar lag een jongetje doodziek op bed. Koorts, pijn, en één voor één schenen zijn spieren uit te vallen. En dat in hele korte tijd: binnen enkele dagen kon hij zijn benen niet meer bewegen en nu was de kracht uit zijn handen en armen aan het verdwijnen. Heftig om te zien!
Toen werd mij gevraagd wat er aan de hand zou kunnen zijn!Alsof ik als fysio eventjes zo één twee drie een diagnose kan stellen!!
Ik voelde me zo machteloos!ik kon op dat moment voor het jochie ook niet veel doen. Behalve even aan de nurse die er rondliep vragen of er alsjeblieft even een laken over hem heen gelegd kon worden, omdat hij onder de vliegen zat.
Tja, die vliegen: vreselijk irritant!Vooral de kinderen die hun speeksel laten lopen zijn voor de vliegen erg aantrekkelijk. kwijl + vliegen= vliegen rond het hoofd, in het gezicht, in de mondhoeken: de rillingen lopen nog weleens over mn rug!
De bellenblaas en de stickertjes die jullie hebben meegegeven vinden ze fantastisch!Vooral van bellenblazen gaande kidshelemaal uit hun dak! In de pauze of ‘smiddags als het wat rustiger is qua therapie ga ik meestal even wat leuke dingen doen met de kinderen: liedjes zingen, een balspel doen, of dus bellen blazen.
met een aantal andere medewerkers van Port Reiz heb ik ook leuk contact. Zo ga ik altijd smorgens vroeg even kletsen met Dorka, de receptioniste. Of met madam Mercy, het hoofd van de school. Erg gezellig.
Dorka vertelde me gister hoe het leven van een Keniaanse vrouw eruit ziet. Getrouwd zijn is belangrijk, dus trouwen willen ze wel. Maar zodra het huwelijk gesloten is, begint ‘de ellende'. Het is gebruikelijk dat de vrouw om 4 à 5 uur smorgens opstaat. Ze gaat dan het huishouden doen, de was, en kookt alvast (voor lunch en avondeten).Vervolgens maakt ze het ontbijt klaar en gaat de kinderen klaar maken voor school. Manlief stapt uit zijn bed, kleedt zich aan, eet zn ontbijt dat netjes voor hem klaar gezet is en vertrekt naar zijn werk. Als de vrouw ook mag werken, gaat zij (als de kinderen naar school zijn) ook naar haar werk. Als ze thuis komt ( en onderweg de boodschappen al gedaan heeft) is er voor haar weer de zorg voor haar kinderen. Ook moet het eten klaar staan voor haar man. Die komt thuis, legt zijn voeten op tafel en zegt: waar is mn eten?Hij voert niets bijzonders meer uit (is moe van zn werk, dus mag uitrusten). Terwijl de vrouw zich een slag in de rondte werkt om de kinderen op bed te leggen en de boel op orde te krijgen. Totdat ze uiteindelijk om een uur of 11 uitgeput in bed valt. Onvoorstelbaar toch? En de vrouwen pikken het ook nog, want nooit getrouwd zijn schijnt ook een schande te zijn.
Veel van de vrouwen die ik gesproken heb zijn ‘single mum'. Hun man had er na een tijdje genoeg van en vertrok naar vrouw nr. 2. Echt: de mentaliteit van veel mannen hier...

Kortom: veel indrukken op een dag! ik leer veel! En ik geniet ook echt!
Al is het soms ook een beetje minder relaxt: Zo hadden wein het Doingooodhuiseerst een dag geen elektriciteit. En nu hebben we al meer dan een dag geen water!Dat is best ff behelpen. En het was vandaag zo'n 35 graden.Ik plak aan alle kanten.. Als ik één wens mag doen, dan is het een verfrissende douche. En wens nr 2 zou een toilet zijn met water, zodat doorspoelen weer mogelijk wordt ;-)
Achja, het klinkt vast wat cliché , maar ik zal dat soort luxe in Nederland weer extra waarderen!